Πριν σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο γράφαμε εδώ για την Άσωτη Χώρα. Είναι τραγικά συμβολικό το γεγονός ότι η μέρα που οδηγούμαστε στην ολοκλήρωση της εθνικής υποτέλειας είναι η αυριανή Κυριακή του Ασώτου. Για να μη χαθούμε όμως στην άρνηση, θα πρέπει να αναλογισθούμε ότι ο Άσωτος ‘ήλθεν εις εαυτόν’ όταν είχε φθάσει στα έσχατα, όταν είχε χάσει τα πάντα, και τελικά σώθηκε. Ας μη γράφουμε πάλι τα ίδια. Ας ρίξουμε μόνο μια προσεκτική ματιά στο πρώτο τροπάριο του Εσπερινού, που με μια ‘αγροτική’ εικόνα (σίγουρα πολύ οικεία σε αναγνώστες παλαιοτέρων εποχών) ζωγραφίζει χαρακτηριστικά την καθοδική πορεία και στη συνέχεια την επίγνωση του κάθε αποστάτη υιού:
‘Εις αναμάρτητον χώραν και ζωηράν επιστεύθην γεωσπορήσας την αμαρτίαν. τη δρεπάνη εθέρισα τους στάχυας της αμελείας, και δραγμάτων εστοίβασα πράξεών μου τας θημωνίας, ας και κατέστρωσα ουχ άλωνι της μετανοίας. Αλλ’ αιτώ σε τον προαιώνιον γεωργόν ημών Θεόν. τω ανέμω της σης φιλευσπλαγχνίας απολίκμισον το άχυρον των έργων μου, και σιτάρχησον τη ψυχή μου την άφεσιν, εις την ουράνιόν σου συγκλείων με αποθήκην και σώσον με.’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου