Εκβιασμοί

Πριν πολλά χρόνια συνάδελφος που έκανε την ειδικότητά του σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο της ημεδαπής περιέγραφε πώς οι μεγάλοι χειρουργοί αποσπούσαν ’φακελάκια’ από τους ασθενείς που περίμεναν να χειρουργηθούν. Όταν κανένας φουκαράς διαμαρτυρόταν λέγοντας: «Μα πού να τα βρω τόσα λεφτά;», του υπεδείκνυαν χωρίς πολλές περιστροφές: «Κανένα χωραφάκι για πούλημα δεν έχεις;» Πάνω στην ανάγκη του ο ασθενής πουλούσε και χωράφι, και ποιός ξέρει τί άλλο.            

     Κάπως έτσι ακούγονται οι απαιτήσεις των δανειστών μας. «Κόψτε συντάξεις, μειώστε μισθούς, κλείστε υπηρεσίες, απολύστε κόσμο, μειώστε τις φαρμακευτικές, στρατιωτικές και άλλες δαπάνες», και ούτω καθεξής. Και οι μεν οικονομικοί εκβιαστές μπορούν να εισηγούνται ό,τι τους καπνίσει. Οι δικοί μας υπεύθυνοι τί απαντούν; Γιατί οι ‘κόκκινες γραμμές’ έχουν ξεβάψει τόσο που δεν διακρίνονται; Γιατί η ‘εθνική υπερηφάνια’ έχει καταντήσει κενό γράμμα; Γιατί βλέπει κανείς σε κάθε ‘διαπραγμάτευση’ μια παθητική ενδοτικότητα που συνοδεύεται από μια στάνταρ δικαιολογία απέναντι στον λαό: «Υπάρχουν και χειρότερα»; Συχνά και εύκολα κατηγορούμε τον ασθενή που δεν καταγγέλλει τον εκβιασμό στις αρχές αλλά δέχεται να πληρώσει το ‘φακελάκι’. Τότε τί πρέπει να κάνουμε με όσους αποδέχονται να αποδεκατίσουν οικονομικά ολόκληρο τον ελληνικό λαό και δεν απορρίπτουν ως απαράδεκτα τα δήθεν θεραπευτικά οικονομικά μέτρα που προτείνουν οι χορτάτοι της Ευρώπης;