Προσκλητήριο

Βρέθηκα προχθές σε μια ιδιαίτερη εκδήλωση του Ιατρικού Συλλόγου. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ο σύλλογός μας τίμησε, λιτά και χωρίς τυμπανοκρουσίες, τους ιατρούς-μέλη του που αποχωρούσαν από την ενεργό άσκηση της ιατρικής. «Τι θέλεις εσύ εδώ;» με ρωτούσαν γνωστοί και φίλοι μεγαλύτερης ηλικίας. «Να δω πώς περίπου θα είμαι όταν φτάσω στη σύνταξη», τους απαντούσα μισοαστεία. Το ενδιαφέρον μου ήταν ‘δημοσιογραφικό’: ως υπεύθυνος ύλης του περιοδικού του συλλόγου ήθελα να ζήσω τη διαδικασία, που θα περιγραφεί στη συνέχεια στις σελίδες του. Ο ονομαστικός κατάλογος περιελάμβανε τέως προέδρους του συλλόγου, παλαιούς καθηγητές και διευθυντές μου, συναδέλφους ποικίλων ειδικοτήτων που γνώριζα και είχα συνεργασθεί μαζί τους, άλλους που τους ήξερα κατ’ όνομα, και βέβαια πολλούς άλλους τελείως αγνώστους μου. Μερικοί δεν εμφανίσθηκαν στο προσκλητήριο: κάποιοι γνωρίζω ότι έχουν προβλήματα υγείας. Όλοι είχαν περάσει πάνω-κάτω από τα ίδια θρανία, τα ίδια εργαστήρια και κλινικές, τις ίδιες εφημερίες, τις ίδιες ή παρόμοιες αγωνίες και λαχτάρες των σπουδών, της σταδιοδρομίας, της επιστημονικής και επαγγελματικής εξέλιξης, καθένας με τον δικό του τρόπο, καθένας σε διαφορετικό πόστο. Όλοι «τον αγώνα ηγωνίσαντο, τον δρόμον τετελέκασιν». Τι απόκειται στον καθένα; Ανθρωπίνως, το καλό όνομα και η εκτίμηση των ασθενών τους. Για τα υπόλοιπα, ο Θεός γνωρίζει. Είθε να είναι όλοι τους καλά, γιατί αυτό είναι το μόνο που ελπίζει πλέον κάθε συνταξιούχος.