Τα δυο άλογα

Το χθεσινό άρθρο του Κων. Ζούλα στην Καθημερινή (‘Ιδού μία ακόμη καλύτερη λύση’) μου θύμισε μια παλιά ιστορία που διδασκόμασταν κάποτε στα αγγλικά. Ένας κτηματίας είχε δυο γιούς ακαμάτηδες, που ξόδευαν τον καιρό τους στην ιππασία αντί να δουλεύουν στα κτήματα. Όταν ήταν ετοιμοθάνατος, τους κάλεσε και τους είπε: «Σε όλη σας τη ζωή τον κύριο λόγο είχαν τα άλογα. Έτσι, θα με κληρονομήσει εκείνος που το άλογό του θα φτάσει τελευταίο στο Λονδίνο» [από την εξοχική περιοχή όπου ζούσαν]. Κι έκλεισε τα μάτια του. Οι δυο γιοί πήραν τα άλογά τους κι άρχισαν τον περίεργο αυτό αγώνα βραδύτητας, προσέχοντας να μη ξεπεράσει ο ένας τον άλλο και βρεθεί να χάνει την περιουσία. Αποτέλεσμα ήταν μια κουραστική και ψυχοφθόρα έρπυση, που τραβούσε εβδομάδες και μήνες.
 
Ένα βράδυ μπήκαν αποκαμωμένοι σε κάποια ταβέρνα. Εκεί που έτρωγαν κι έπιναν, ψάχνοντας να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, ένας γέρος τους ρώτησε τί τους συμβαίνει. Του διηγήθηκαν τον παράξενο όρο της προφορικής ‘διαθήκης’ του πατέρα. Εκείνος σκέφθηκε λίγο, χαμογέλασε και είπε: «Και όμως, είναι τόσο απλό». Τον κοίταξαν παραξενεμένοι. «Πες το μας λοιπόν!» ξεφώνισαν, και του έταξαν και μερίδιο από την κληρονομιά.

Μπορείτε να βρείτε τη λύση; Αν ναι, ίσως μπορείτε να λύσετε και το πρόβλημα της χώρας. Η κυβέρνηση περιμένει εναγώνια προτάσεις. Για να μη σας παιδεύω, να το πάρει το ποτάμι. «Αλλάξτε μεταξύ σας άλογα!» είπε ο γέρος, κι ενώ εκείνοι τον κοίταζαν έκπληκτοι, εξήγησε: «Ο πατέρας σας μίλησε για άλογα, όχι για αναβάτες. Αν ανταλλάξετε τα ζώα σας και τρέξετε, τίνος το άλογο θα φτάσει πρώτο στο Λονδίνο; Του άλλου. Έτσι, αντί να σέρνεστε, θα κάνετε έναν κανονικό αγώνα ταχύτητας, διότι καθένας θα θέλει να βγει το δικό του άλογο ΔΕΥΤΕΡΟ, όχι πρώτο». 

Μήπως τώρα μπορείτε να σκεφθείτε πώς εφαρμόζεται η ιστορία μας στην περίφημη συναίνεση; Αν ο πρωθυπουργός ζητούσε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομίας, μήπως ως κράτος θα τρέχαμε διαφορετικά; Εκτός κι αν οι άνθρωποι έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη από τα άλογα ζώα...