Δυσαναπλήρωτο κενό

‘Κλειστό λόγω συνταξιοδότησης’, ανήγγελλε η τυπωμένη επιγραφή στο τζάμι. Από μακριά δεν είχα δει τη γνωστή κάθετη πινακίδα που σημάδευε την επαγγελματική του στέγη, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα έμενα ξαφνικά χωρίς κουρέα. Ευτυχώς που ο άνθρωπος βγήκε στη σύνταξη, σκέφτηκα, και δεν συνέβη τίποτε απρόοπτο. Γερός να είναι να τη χαρεί, να ξεκουραστεί επιτέλους από την καθημερινή ορθοστασία. Ναι, αλλά να βρεις καινούργιο κουρέα είναι λιγάκι σαν να αλλάζεις γιατρό. Κουρέα, όχι ‘κομμωτή ανδρών’. Που να ξέρει να πιάνει κουβέντα, να σχολιάζει και να περιμένει απάντηση, να κάνει αυτοσχέδια ‘ψυχοθεραπεία’ χωρίς να αφήνει κουτσουρεμένα τα κατάλοιπα της κόμης. Σαν τον κυρ-Σάββα, που ήταν παραδοσιακός σε όλα της δουλειάς του, από την προσεκτική κάλυψη του γιακά του πουκαμίσου με χαρτί για να μη γεμίζει ενοχλητικές τρίχες μέχρι το σχολαστικό βούρτσισμα στο τέλος. Και που μας άφησε προσωρινά μετέωρους, με τις γραπτές ευχαριστίες του ‘που τον στηρίξαμε τόσα χρόνια’. Καλή του ώρα.