Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο έθνος που να τιμά, τουλάχιστον στην ιστορική του μνήμη, την άλωση της πάλαι ποτέ πρωτεύουσάς του, που έγινε αφορμή για μια σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων. Το γεγονός έχει τη σημασία του, και αποτελεί πηγή κάποιας στοιχειώδους εθνικής αυτογνωσίας, έστω και παροδικής, έστω κι αν οι ερμηνείες και οι προεκτάσεις που του δίνονται μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με την οπτική γωνία των διαφόρων ερμηνευτών. Ας το κρατήσουμε ως υπόμνηση των συνεπειών της αποστασίας μας από την πατρογονική πίστη, όπως οι Τρεις Παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνας ομολογούσαν την αποστασία του δικού τους έθνους από τον Θεό και αποδέχονταν την δίκαια τιμωρία Του. Κάτι που θυμόταν και ο πρώτος μετά την Άλωση Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος στην προσευχή που απηύθυνε μετά από κάθε λειτουργία, καλώντας έτσι σε συναίσθηση και διόρθωση τους πιστούς. Διότι καλός είναι ο ευσεβής πόθος ότι 'πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι', αλλά με την προϋπόθεση να το αξίζουμε κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου