Αυτουργία

Δεν έχω καμία σχέση με την τράπεζα που πυρπολήθηκε στην Αθήνα παίρνοντας στον θάνατο τέσσερεις ψυχές. Ωστόσο, διαβάζοντας επώνυμα κείμενα και ακούγοντας φωνές διαμαρτυρίας με έμφαση κυρίως σε ‘ηθικούς αυτουργούς’ (λες και τη βενζίνη και τις μολότωφ δεν τις πέταξαν ενσυνείδητα ανθρώπινα χέρια), είπα να αναζητήσω την πιο βαθιά ρίζα της τραγωδίας.
Λοιπόν, τι είδους αρχιτέκτονας ήταν αυτός που πήγε και ‘φύτεψε’ νεοκλασικό κτίριο χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας μέσα στην οδό Σταδίου πριν από ένα και πλέον αιώνα; Δεν διείδε ο άνθρωπος ότι μια μέρα ΘΑ το αγόραζε συγκεκριμένη τράπεζα, ότι από μπροστά του ΘΑ περνούσαν όλες οι μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας, ότι ανάμεσά τους ΘΑ παρεισέφρυαν αντιεξουσιαστές, εγκληματίες, προβοκάτορες με εμπρηστικά ένστικτα, ότι η τράπεζα ΘΑ ανάγκαζε τους εργαζομένους να δουλέψουν σε μέρα απεργίας; Τέτοια έλλειψη προφητικού χαρίσματος από έναν πολεοδόμο; Να του αφαιρεθεί η άδεια επαγγέλματος αυθωρεί και παραχρήμα!

Σημ. Παραθέτω και την τελική παράγραφο από το σημερινό κείμενο του Δ. Ρηγόπουλου (Κοιμισμένοι, ξεχασμένοι και ωραίοι, Καθημερινή 8/5/2010), για προβληματισμό:
«Αλλά το κίνημα τρομάζει και ξεσηκώνεται μόνο όταν η σφαίρα προέρχεται από όπλο αστυνομικού ή των φονιάδων των λαών στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή οπουδήποτε αλλού.
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτήν τη στιγμή δεν θα υπήρχε Αθήνα αν οι τρεις αδικοχαμένοι τραπεζοϋπάλληλοι ήταν θύματα αστυνομικής βίας. «Ευτυχώς» το έγκλημα διαπράχθηκε από «μπάχαλους», «προβοκάτορες», τους «έξω από μας». Κι έτσι ωραία θα συνεχίσουμε τις ζωές μας... Και την επόμενη φορά που θα «χτίσουμε» καθηγητές Πανεπιστημίου στα γραφεία τους, θα απαγορεύσουμε σε τουρίστες να κοιμηθούν στην καμπίνα τους, ξένους επισκέπτες να ανεβούν στην Ακρόπολη ή, το πιο απλό, μια χούφτα διαδηλωτών να μπλοκάρουν για πολλοστή φορά το κέντρο της πόλης, θα προσπεράσουμε αδιάφορα. Κοιμισμένοι, ξεχασμένοι και ωραίοι. Σαν Έλληνες».