.....Κλείνουν οι στράτες της Χαράς μέρα με την ημέρα…., κύκνοι νεκροί τα όνειρα απ’ των κακών τη σφαίρα….!
Ρίχνει βαρύ τον ίσκιο του το μαύρο κυπαρίσσι…., χιονίζει και δεν έχουμε τίποτα να μας ντύσει….!
…..Δε θα ‘ρθει Άνοιξη ποτές εδώ…., στη γειτονιά μας…!; Μόνο για τις ‘’χωματερές’’ είναι τα όνειρά μας…!;
…..Στενεύει κι ο ορίζοντας….. κι αράχνη το σκοτάδι…., τον ίσκιο της πηδά η ζωή….. και πέφτει σε πηγάδι….!
Δραπέτης καταζήτητος, κι αυτή, στη γειτονιά μας…., κραυγή βγάζει θανατική…., πικρή ανημποριά μας….!
Ποιος θα γλιτώσει τη ζωή…., που ξεψυχά ‘κει μέσα…!; Έτσι τη θέλουν οι Αρχοί…., που δόλια έχουν ‘’μπέσα’’….!.....
...........................
Θεέ μου….!
.....Γύρω παλιούρια….. και δε χαράζει…., κλειστά τα παντζούρια….. κι η Νύχτα μοιράζει κλήσεις Θανάτου….!
Στη γειτονιά μας..... φονιάς ο Χρόνος…., οι μέρες μακριά μας….. κι οι μέτοικες νύχτες μαυραγορίτες….!
Φόβοι μας ζώνουν….. και δεν τολμάμε…., ‘’μόνους’’ κι ανίσχυρους, Θεέ μου, μας λιώνουν….. κι εσύ αργείς….!
Πικρά τα στόματα….. και τα χαμόγελα παιδίσια πτώματα….,….. έτσι τα όνειρα και οι χαρές…., ‘’μοίρα’’ τους έχουν ‘’χωματερές’’….!
Και την κραυγή μας δόλια σφίγγει Κράτος κατάρατο ---- με το ‘’’Βαγγέλιο’’ και το ‘’φραγγέλιο’’….. ---- κι η μπαμπεσιά –τους…., αυτών που όρισαν να ‘ναι πνιγμένη μες στο λαρύγγι και μας κατάργησαν το ‘’Μέγα Σάββατο’’….!.....
.......................
Άνοστη που φεύγει η ζωή μας….!
.....Όταν βρέχει το ταβάνι στάζει…., στις ψυχές μας κρύο παγερό…., κι ‘’«ο θεός –τους»’’ άπραχτος κοιτάζει απ’ το εικονοστάσι το πλαστό….!
Άνοστη που φεύγει η ζωή μας…., κι είναι ακατάδεχτη η Χαρά…., και χτυπά η Φτώχεια στην πληγή μας…., ο Ήλιος μας παγώνει την καρδιά….!
Πνίγονται τα όνειρα στο κλάμα…., κλέβουν τη χαρά –μας δυνατοί…., α, σε ποιον Θεό να κάνω τάμα.…, λίγο, να μας αλλάξει τη ζωή….!.....
.........................
Τώρα…., σε πιστεύω…., γέρο Νικόλα….!
…..Μου είπες….: «Από την πόλη θα σου φέρω παιχνιδάκια…., κι εσύ…., όπως τ’ άλλα τα παιδιά…., να ‘χεις να παίζεις…., όχι….. πιστόλια, τανκς, στρατιωτάκια,….. μα λουλουδάκια πλαστικά…., κήπους μ’ αυτά να φτιάχνεις…., πουλάκια και ζωάκια….!»….!
Κι άδειος…., γιομάτος αγωνία…., στη στάση σε καρτέραγα να ‘ρθεις…., με το παλιό εκείνο λεωφορείο…., μα ήρθες πολύ ταπεινωμένος….. και με πνιχτή φωνή μου ψέλλισες στο κρύο….: «Κοίτα τι σου ‘φερα…., Αλέκο…., δέκα, ολόκληρες, μαστίχες….!
Και…., σαν, τότε, έκλαψα πολύ…., θυμάμαι…., δάκρυσες κι εσύ…., κι όσο φαρμάκι μες στο στόμα σου είχες….. το ‘φτυσες σ’ ουρανό και γη….!
Τώρα…., σε πιστεύω…., γέρο Νικόλα…., πιστεύω πως δε σου ‘φτασαν τα φράγκα…., την πρώτη ανάγκη είχε η ‘’παράγκα’’…., τώρα…., σε πιστεύω, γέρο Νικόλα….!
............................
Μακάρι που γεννήθηκα φτωχός....!
.....Ρούχα παρτάλια..... κι η πείνα περίσσια...., σπίτι που έμπαζε οικτρά...., ανάπηρη παράγκα....! Τ’ αυγά αντάλλαγμα για καραμέλες..... και τα παιχνίδια μου φτιαχτά από της μάνας μου τα ροζιασμένα χέρια....,..... μα ήταν, τότε, τρελή χαρά...., λες και ο Ήλιος...., σαν νονός...., γιούρια σκορπούσε φράγκα....!
Παιδίσια χρόνια μες στην ανέχεια..... κι εγώ, σαν ψέμα, τραγικός...., μα αν...., που είμαι Άνθρωπος...., ευθύνεται η φτώχεια...., μακάρι που γεννήθηκα φτωχός....!
Στ’ ''άσπρο'' λιτότη’...., στο ''μαύρο'' σπατάλη...., σπίτι που ήτανε σχολειό...., της φτώχειας Ευαγγέλιο....! Τ’ αστέρια είχαμε φως για τις νύχτες..... κι είχα ταξίδια ζωντανά μες στου πατέρα μου τους ζωντανούς –του ''μύθους''....,..... μα ήταν, κι έτσι, τρελή χαρά...., θαύμα κι ο Ήλιος...., σαν Θεός...., νύχτα σκορπούσε γέλιο....!.....
Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας, URL : www.alexandros-zivas.gr ….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..
Μην αμφιβάλλεις. Το οικονομικό στένεμα μπορεί να φέρει πλάτεμα της αγάπης. "Ουδέν κακόν αμιγές καλού" ή "η οδύνη γεννά την αληθινή-πνευματική ηδονή, τον αληθινό άνθρωπο".
Αλέξανδρε, αρχικά νόμισα ότι "έβγαζες" πολλή απελπισία, αλλά το τελευταίο ποίημα μου θύμισε το άσμα του Μίκη "Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί". Αισιοδοξία λοιπόν, και πίστη.
Πικρό, αλλά επίκαιρο, του Ηλ. Μακρή (Καθημερινή 19/11/2009)
3 σχόλια:
Μόνο για τις ‘’χωματερές’’ είναι τα όνειρά μας…!;
.....Κλείνουν οι στράτες της Χαράς
μέρα με την ημέρα….,
κύκνοι νεκροί τα όνειρα
απ’ των κακών τη σφαίρα….!
Ρίχνει βαρύ τον ίσκιο του
το μαύρο κυπαρίσσι….,
χιονίζει και δεν έχουμε
τίποτα να μας ντύσει….!
…..Δε θα ‘ρθει Άνοιξη ποτές
εδώ…., στη γειτονιά μας…!;
Μόνο για τις ‘’χωματερές’’
είναι τα όνειρά μας…!;
…..Στενεύει κι ο ορίζοντας…..
κι αράχνη το σκοτάδι….,
τον ίσκιο της πηδά η ζωή…..
και πέφτει σε πηγάδι….!
Δραπέτης καταζήτητος,
κι αυτή, στη γειτονιά μας….,
κραυγή βγάζει θανατική….,
πικρή ανημποριά μας….!
Ποιος θα γλιτώσει τη ζωή….,
που ξεψυχά ‘κει μέσα…!;
Έτσι τη θέλουν οι Αρχοί….,
που δόλια έχουν ‘’μπέσα’’….!.....
...........................
Θεέ μου….!
.....Γύρω παλιούρια…..
και δε χαράζει….,
κλειστά τα παντζούρια…..
κι η Νύχτα μοιράζει
κλήσεις Θανάτου….!
Στη γειτονιά μας.....
φονιάς ο Χρόνος….,
οι μέρες μακριά μας…..
κι οι μέτοικες νύχτες
μαυραγορίτες….!
Φόβοι μας ζώνουν…..
και δεν τολμάμε….,
‘’μόνους’’ κι ανίσχυρους,
Θεέ μου, μας λιώνουν…..
κι εσύ αργείς….!
Πικρά τα στόματα…..
και τα χαμόγελα
παιδίσια πτώματα….,…..
έτσι τα όνειρα
και οι χαρές….,
‘’μοίρα’’ τους έχουν
‘’χωματερές’’….!
Και την κραυγή μας
δόλια σφίγγει
Κράτος κατάρατο
---- με το ‘’’Βαγγέλιο’’
και το ‘’φραγγέλιο’’….. ----
κι η μπαμπεσιά –τους….,
αυτών που όρισαν
να ‘ναι πνιγμένη
μες στο λαρύγγι
και μας κατάργησαν
το ‘’Μέγα Σάββατο’’….!.....
.......................
Άνοστη που φεύγει η ζωή μας….!
.....Όταν βρέχει το ταβάνι στάζει….,
στις ψυχές μας κρύο παγερό….,
κι ‘’«ο θεός –τους»’’ άπραχτος κοιτάζει
απ’ το εικονοστάσι το πλαστό….!
Άνοστη που φεύγει η ζωή μας….,
κι είναι ακατάδεχτη η Χαρά….,
και χτυπά η Φτώχεια στην πληγή μας….,
ο Ήλιος μας παγώνει την καρδιά….!
Πνίγονται τα όνειρα στο κλάμα….,
κλέβουν τη χαρά –μας δυνατοί….,
α, σε ποιον Θεό να κάνω τάμα.…,
λίγο, να μας αλλάξει τη ζωή….!.....
.........................
Τώρα…., σε πιστεύω…., γέρο Νικόλα….!
…..Μου είπες….:
«Από την πόλη θα σου φέρω παιχνιδάκια….,
κι εσύ…., όπως τ’ άλλα τα παιδιά…., να ‘χεις να παίζεις….,
όχι….. πιστόλια, τανκς, στρατιωτάκια,…..
μα λουλουδάκια πλαστικά…., κήπους μ’ αυτά να φτιάχνεις….,
πουλάκια και ζωάκια….!»….!
Κι άδειος…., γιομάτος αγωνία….,
στη στάση σε καρτέραγα να ‘ρθεις….,
με το παλιό εκείνο λεωφορείο….,
μα ήρθες πολύ ταπεινωμένος…..
και με πνιχτή φωνή μου ψέλλισες στο κρύο….:
«Κοίτα τι σου ‘φερα…., Αλέκο….,
δέκα, ολόκληρες, μαστίχες….!
Και…., σαν, τότε, έκλαψα πολύ….,
θυμάμαι…., δάκρυσες κι εσύ….,
κι όσο φαρμάκι μες στο στόμα σου είχες…..
το ‘φτυσες σ’ ουρανό και γη….!
Τώρα…., σε πιστεύω…., γέρο Νικόλα….,
πιστεύω πως δε σου ‘φτασαν τα φράγκα….,
την πρώτη ανάγκη είχε η ‘’παράγκα’’….,
τώρα…., σε πιστεύω, γέρο Νικόλα….!
............................
Μακάρι που γεννήθηκα φτωχός....!
.....Ρούχα παρτάλια.....
κι η πείνα περίσσια....,
σπίτι που έμπαζε οικτρά....,
ανάπηρη παράγκα....!
Τ’ αυγά αντάλλαγμα
για καραμέλες.....
και τα παιχνίδια μου φτιαχτά
από της μάνας μου τα ροζιασμένα χέρια....,.....
μα ήταν, τότε, τρελή χαρά....,
λες και ο Ήλιος...., σαν νονός....,
γιούρια σκορπούσε φράγκα....!
Παιδίσια χρόνια μες στην ανέχεια.....
κι εγώ, σαν ψέμα, τραγικός....,
μα αν...., που είμαι Άνθρωπος....,
ευθύνεται η φτώχεια....,
μακάρι που γεννήθηκα φτωχός....!
Στ’ ''άσπρο'' λιτότη’....,
στο ''μαύρο'' σπατάλη....,
σπίτι που ήτανε σχολειό....,
της φτώχειας Ευαγγέλιο....!
Τ’ αστέρια είχαμε
φως για τις νύχτες.....
κι είχα ταξίδια ζωντανά
μες στου πατέρα μου τους ζωντανούς –του ''μύθους''....,.....
μα ήταν, κι έτσι, τρελή χαρά....,
θαύμα κι ο Ήλιος...., σαν Θεός....,
νύχτα σκορπούσε γέλιο....!.....
Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.alexandros-zivas.gr
….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..
Μην αμφιβάλλεις. Το οικονομικό στένεμα μπορεί να φέρει πλάτεμα της αγάπης. "Ουδέν κακόν αμιγές καλού" ή "η οδύνη γεννά την αληθινή-πνευματική ηδονή, τον αληθινό άνθρωπο".
Αλέξανδρε, αρχικά νόμισα ότι "έβγαζες" πολλή απελπισία, αλλά το τελευταίο ποίημα μου θύμισε το άσμα του Μίκη "Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί". Αισιοδοξία λοιπόν, και πίστη.
Δημοσίευση σχολίου