Αντικοινωνική ‘δημοκρατία’

Διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τα κείμενα της Τασούλας Καραϊσκάκη, και γενικά συμφωνώ με τις απόψεις της. Θα πρέπει να διαφωνήσω όμως με την τακτική του «Ναι μεν, αλλά...» που εισηγείται στο σημερινό της σημείωμα για το ‘σπάσιμο που έγινε «παράδοση»’ (Καθημερινή 26/10/2009). Ο βανδαλισμός της περιουσίας του άλλου ή του κράτους (= κοινό κτήμα, πληρωμένο πάμπολλες φορές από όλους μας) δεν είναι απλώς αντιδημοκρατική πράξη: είναι ποινικό αδίκημα, που όταν γίνεται οργανωμένα εγγίζει τα όρια της στάσης. Η αντιμετώπισή του από το κράτος δεν πρέπει να κινείται με γνώμονα το «Προς Θεού, μη θίξουμε δημοκρατικά δικαιώματα». Γι’ αυτά θα συζητήσουμε όταν ο δράστης (δεν υπάρχει άλλος ευφημιστικός χαρακτηρισμός) έχει συλληφθεί και αντιμετωπίζει τον αρμόδιο εισαγγελέα. Αυτός που πιάνει την πέτρα, τη βαριοπούλα ή την Μολότοφ δεν έχει καμιά σχέση με τον Γιάννη Αγιάννη των ‘Αθλίων’ που έκλεψε ένα ψωμί για να θρέψει τους δικούς του που λιμοκτονούσαν. Όταν απροκάλυπτα καταλύεις το κράτος, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι ότι αυτό το κράτος δεν σε προστατεύει. Η όποια αναγνώριση ‘ελαφρυντικών’ σε τέτοιες συμπεριφορές απλώς τις ενθαρρύνει.