Επειδή, με αφορμή τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τη νεολαία και τις δικαιολογημένες ή μη αντιδράσεις της, παραθέτω μια αποστροφή του Διονύση Χαριτόπουλου, όπως την καταγράφει στο ‘Εγχειρίδιο βλακείας’ (Εκδόσεις Τόπος, 2008, κεφ. 77):
‘Η πολλή αγάπη για τους νέους είναι ύποπτη. Η αφόρητη κολακεία της νεολαίας από κάποιους αυτόκλητους συνηγόρους της υποκρύπτει κατά κανόνα απολύτως αισχρά κίνητρα: όλοι κάτι επιδιώκουν να τους αρπάξουν… Αν τους κερδίσεις από τα νοητικά σπάργανα, δημιουργείς το συναισθηματικό υπόβαθρο ταύτισης και έχεις δεμένους πελάτες για χρόνια’.
4 σχόλια:
Ο όρος αγάπη (στο παρατιθέμενο κείμενο) είναι αδόκιμος. Μόνο ο όρος κολακεία είναι σωστός. Η αγάπη έχει μέσα της την έγνοια για την πνευματική ανάπτυξη του αγαπωμένου. Η κολακεία πρεοτοιμάζει το έδαφος για την εκμετάλλευση του κολακευομένου. Αν υπήρχε αγάπη για του νέους από κάποια πλευρά, αυτή θα εκφραζόταν λίγο ως πολύ με οδυνηρό τρόπο και φυσικά από ελάχιστους θα ήταν κατανοητή και αποδεκτή. Η καλλιέργειά μας ως κοινωνίας δυστυχώς δεν επιτρέπει την εκδήλωση αγάπης, αλλά μόνο κολακείας.
Σωστό. Νομίζω ότι η δεύτερη φράση επεξηγεί την πρώτη, που σίγουρα είναι παρερμηνεύσιμη. Βέβαια ξέρουμε ότι "όν αγαπά Κύριος παιδεύει", και "τις εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ;". Αυτά όμως ακούγονται σαν πολύ "ψιλά γράμματα" σήμερα...
Η διεκδίκηση του κάθε δικαίου πρέπει να είναι δίκαιη. Όποιος μεταχειρίζεται άδικους τρόπους για "να βρεί το δίκιο του", αδικεί με τη σειρά του και επομένως χάνει το δίκιο του...
Ο φίλος δεν κολακεύει, κριτικάρει. Η κολακεία ανήκει στον εχθρό!
Πάντα πίστευα ότι όσο δίκαιο κι αν έχεις, το χάνεις από τη στιγμή που σηκώνεις την πέτρα και την πετάς στον απέναντι, όποιος και νάναι (βλέπε και τη σημερινή εξέλιξη στη Γάζα..., και από τις δυο πλευρές).
Δημοσίευση σχολίου