‘Και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα.’
Οι στίχοι αυτοί του Γιάννη Ρίτσου, τραγουδισμένοι από την αξέχαστη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, δυστυχώς ακούγονται (ακόμη) περισσότερο σαν εξωπραγματική ευχή παρά σαν αντικειμενική διαπίστωση. Όπως στις πυρκαγιές της Ηλείας, όπως σε ναυάγια, σεισμούς, κακοκαιρίες, κάθε είδους συμφορές, έτσι και στη μεγαλύτερη ‘αστική’ (urban) καταστροφή που γνώρισε η χώρα τον τελευταίο μισό αιώνα, τη δική μας ‘11η Σεπτεμβρίου’, η εικόνα που εισπράττουμε από τα επίσημα πρόσωπα είναι εκείνη των παραλλήλων μονολόγων, χωρίς καμιά διάθεση συνεννόησης. Καθένας μιλάει με βάση τη δική του ‘κρυφή ατζέντα’: να περιορίσω όπως-όπως τη φθορά της κυβέρνησης, να προκαλέσω εκλογές μπας και γίνω χαλίφης, να προβάλω ταξικές διεκδικήσεις, να κερδίσω κομματικά μόρια στο επόμενο γκάλοπ. Τα σπίτια και τα καταστήματα καπνίζουν, η ατμόσφαιρα όζει από καπνό και δακρυγόνα, ο κόσμος θρηνεί βουβά τις καμμένες περιουσίες, και οι δημόσιοι άνδρες τραγουδούν ο καθένας το προσωπικό του σόλο: πουθενά διάθεση για συμφωνία, για να βγει ένα τραγούδι αναδημιουργίας, ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Μα τόσο υστερόβουλοι, καιροσκόποι, ιδιοτελείς, μικρόνοες, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Δεν το πήραν ακόμη χαμπάρι ότι κανείς δεν νοιάζεται για τις κοκορομαχίες τους; Ότι αυτό που θέλει ο πολίτης είναι μια περίοδος ηρεμίας και ανασυγκρότησης, χωρίς κραυγές και αλαλαγμούς, χωρίς ράβε-ξήλωνε, χωρίς αυτοκαταστροφικές τάσεις; Τη μέθοδο αυτή τη δοκιμάσαμε. Ας περάσουμε τώρα στην ‘ήσυχη κι απλή κουβέντα’ του ποιητή, ας δείξουμε ότι μπορούμε να καταλαβαινόμαστε, έστω και με κοινή συναίνεση, για συγκεκριμένο σκοπό. Το αποτέλεσμα στην επόμενη κάλπη (ελπίζω το 2011, όχι νωρίτερα) μπορεί να κρύβει περισσότερες εκπλήξεις απ’ όσες φαντάζονται όσοι άκριτα και βιαστικά εισηγούνται τις πρόωρες εκλογές. Όπως και στους τοκετούς, η πολιτική προωρότητα δεν εγγυάται την καλύτερη δυνατή υγεία για το 'νεογνό'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου