Πάντα πίστευα ότι όσο δίκαιο κι αν έχεις, το χάνεις από τη στιγμή που σηκώνεις την πέτρα και την πετάς στον απέναντι, όποιος και νάναι. Το ξαναθυμήθηκα βλέποντας την σημερινή πολύνεκρη επιδρομή στη Γάζα, όπου η παραπάνω αρχή εφαρμόζεται πιστά εδώ και χρόνια, και από τις δυο μεριές, εκ περιτροπής. Όποιο δίκαιο κι αν είχαν κάποτε και οι μεν και οι δε, το έχουν (ξε)χάσει προ πολλού. Δεν έχει σημασία αν οι σημερινοί νεκροί είναι μαχητές ή άμαχοι: οι μαχητές έχουν γυναίκες, παιδιά, αδέλφια, που θα ορκιστούν στη συνέχεια να πάρουν πίσω το αίμα των σκοτωμένων. Και ο χορός θα συνεχιστεί εις το διηνεκές, όσο συνεχίζεται η αδελφοκτονία (ας μη ξεχνούμε ότι ο Ισαάκ και ο Ισμαήλ ήταν παιδιά του Αβραάμ από διαφορετικές μητέρες) και η μη απόλυτη καταδίκη και απομόνωση και των δυο πλευρών. Απ’ όλους. Διότι, όσο κι αν ο Κλεμανσώ υποστήριζε ότι ‘ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τον αφήνουμε στους στρατηγούς’, δυστυχώς οι πολιτικοί είναι αυτοί που παίζουν τα παίγνιά τους στην πλάτη του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου