Ένα όνομα, μια ιστορία

Με το μάτι στο ρολόι, μια και πρέπει να ξεκινήσω εγκαίρως για την Αλεξανδρούπολη (όπου η ετήσια σύναξη των Ελλήνων πνευμονολόγων), συζητώ με τη γυναίκα από το ακριτικό χωριό που εμφανίσθηκε απρόοπτα στο πρόγραμμά μου. Δύσκολο το πρόβλημά της. Ρωτώ την ημερομηνία γέννησης. ‘17 Ιανουαρίου του 48’, μου λέει. ‘Δηλαδή έχεις γενέθλια στη γιορτή μου’, της λέω για να ελαφρύνω κάπως την ατμόσφαιρα. ‘Ναι, γιατρέ, και θα με έβγαζαν Αντωνία, αλλά τότε ήταν ο εμφύλιος στη μέση, και με είπαν Ειρήνη, γιατί αυτό ήθελε ο κόσμος’. Τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα. Και τόσο αφελή και δυσνόητα για όσους τα ακούμε εκ του ασφαλούς.