Εικοτολογίας το ανάγνωσμα

Είναι γνωστό το ‘ανακριτικό’ ύφος συγκεκριμένων κεντρικών παρουσιαστών σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές. Αν τα δικαστήρια προσλάμβαναν προσωπικό με ‘μεταγραφές’ έναντι της ανάλογης αμοιβής, κάποιοι απ’ αυτούς θα είχαν εξιχνιάσει όλα τα μυστήρια της σύγχρονης (και παλαιότερης) ιστορίας, από τη δολοφονία του Πολκ μέχρι του Τζων Κέννεντυ. Το κοφτό ύφος, το αυστηρό βλέμμα, οι απανωτές ερωτήσεις που δεν αφήνουν τον συνομιλητή να απαντήσει (μη τυχόν και πει κάτι που δεν θέλουν να ακουστεί), θα λύγιζαν και τον πιο ‘σκληρό’ παραβάτη.

Ένας εξ αυτών (γνωστός για τα… αυτιά του) σήμερα πήγε ένα βήμα παραπέρα. Οι ερωτήσεις του είχαν να κάνουν με το υποθετικό σενάριο του πόσα ΘΑ πληρώνει ένας μισθωτός ΑΝ εφαρμοσθούν τα φημολογούμενα τεκμήρια (ακόμη δεν τα είδαμε…). Ο ‘ανακριτής’ είχε ήδη υπολογίσει διπλασιασμό του φόρου, τον σέρβιρε έτοιμο στον εφοριακό, και ζητούσε εξηγήσεις. Αν η τακτική αυτή δεν θυμίζει το παραμύθι με τους τρεις κουτούς («Αν παντρευτούμε και κάνουμε ένα παιδί και το βγάλουμε Γιάννη, κι αν μεγαλώσει και το στείλουμε στο κελάρι να φέρει κρασί, κι αν εκεί που περιμένει να γεμίσει η κανάτα πέσει το τσεκούρι από το ταβάνι και το σκοτώσει;;;», και κλάααμα ο κύριος), τότε μάλλον δεν θυμάμαι καλά τη… μυθολογία της παιδικής μου ηλικίας. Τόσα ‘Αν’ ούτε στο γνωστό ποίημα του Κίπλινγκ δεν βρίσκουμε.