Κάποτε μας μάθαιναν από μικρούς να αποταμιεύουμε. Μεγαλώναμε με τη συνείδηση ότι στη ζωή υπάρχουν και ‘δύσκολες μέρες’, ότι απρόοπτες καταστάσεις (αρρώστιες, ατυχήματα) μπορεί να συμβούν ανά πάσα στιγμή, και ότι καλό είναι να υπάρχουν κάποια χρήματα στην άκρη, για κάθε ενδεχόμενο. Πέρα από τις όποιες τότε ανάγκες του κράτους να έχει ρευστό στις τράπεζες, όλοι είχαμε επίγνωση της πραγματικότητας ότι το απρόβλεπτο μπορεί να συμβεί, και ότι δεν είναι λογικό να ξοδεύουμε αλόγιστα, πολύ περισσότερο να χρεωνόμαστε πάνω από τα όριά μας. Άλλωστε, η πολύ νωπή άμεση κατοχική εμπειρία των γονιών μας δεν επέτρεπε αμφισβήτηση και ‘ρίσκα’.
Οι καιροί άλλαξαν, και οι Έλληνες έπιασαν κάποια χρήματα στα χέρια τους. Το δίστηλο Προ-Πο του ταλήρου που παίζαμε από καιρού εις καιρόν ‘για πλάκα’ έγινε πολύπλοκο σύστημα πολλών χιλιάδων (για μερικούς), και στη συνέχεια ‘γέννησε’ ποικίλα παίγνια για καθημερινή ενασχόληση, στο κυνήγι του άμεσου πλουτισμού. Οι νεόπλουτοι Έλληνες έμαθαν και το χρηματιστήριο και πλούτισαν το λεξιλόγιό τους με νέους όρους (blue chips, limit up, hedge funds, short selling, DAX, FT
Και να που βρισκόμαστε μπροστά σε ‘κρίση’, που βέβαια τη δημιουργήσαμε μόνοι μας. Να πιστέψει κανείς ότι θα διδαχθούμε κάτι από την παγκόσμια εμπειρία και θα γυρίσουμε σ’ έναν πιο συνετό, πιο οικονομικό τρόπο ζωής; Τότε μπορούμε να πιστέψουμε ότι πετάει κι ο γάιδαρος, ή όποιο άλλο τετράποδο ζωντανό. Μαζί με τα μυαλά μας, φουσκωμένα με όσον αέρα περισσεύει από τις διάφορες ‘φούσκες’.
1 σχόλιο:
Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα πρέπει να σκέφτεται ο άνθρωπος, εκτός από τα χρήματα, αλλά η απλησία δεν τον αφήνει: υγεία, ευσέβεια, ανθρωπιά, διάθεση για σωστή εργασία και τόσα άλλα...
Δημοσίευση σχολίου