Σπασίματα

Διαβάζω ότι με το όνομα ‘Λίμπα’ υπάρχει ένα υπόγειο μαγαζί στην Αθήνα όπου μπορεί κανείς να σπάζει κάθε είδους αντικείμενα (τηλεοράσεις, πληκτρολόγια, ρούτερ, γυαλικά, κορνιζωμένες φωτογραφίες κλπ.) με πληρωμή ανάλογα με το αντικείμενο και με ελάχιστη χρέωση τα 10 ευρώ. Τέτοια μαγαζιά υπάρχουν – πού αλλού; – στην Αμερική και σε άλλες χώρες. Οι πελάτες τους πηγαίνουν εκεί είτε για εκτόνωση είτε για να ‘διασκεδάσουν’, ενώ η κράτηση είναι απαραίτητη μια και υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Μάλιστα μπορούν να φέρνουν και δικά τους αντικείμενα για σπάσιμο, ενώ το κατάστημα φιλοξενεί και κάθε είδους ομαδικές ή εταιρικές εκδηλώσεις, όπως πάρτι γενεθλίων! Μια εναλλακτική (ή μήπως ανταγωνιστική;) πρόταση απέναντι στα 'σκυλάδικα', όπου σπάζουν μόνο πιάτα.

     Βέβαια για όλα τα κοινωνικά φαινόμενα υπάρχει μια λογικοφανής εξήγηση. Έτσι, κάποιοι αυτό το βλέπουν ως έναν ελεγχόμενο και κοινωνικά ακίνδυνο τρόπο εκτόνωσης: αντί να σπάσει κανείς το σπίτι του ή κάποια δημόσια ή ξένη ιδιοκτησία (ή, σε πιο ακραία μορφή, κάποιο κεφάλι), καταστρέφει αντικείμενα με νόμιμο τρόπο και χωρίς να κάνει ζημιές ανεπανόρθωτες σε άλλους. Από την άλλη όμως, η καταστροφή πραγμάτων που μέχρι πρό τινος ήταν χρήσιμα (και που ίσως θα μπορούσαν να είναι ακόμη χρήσιμα για κάποιους που δεν τα διαθέτουν) μπορεί να θεωρηθεί ως μια ‘προχωρημένη’ έκφραση νεοπλουτισμού, πλησμονής, ένα προωθημένο επόμενο βήμα της ‘κατανάλωσης’: αυτοί που έχουν όλα όσα τους χρειάζονται, αρχίζουν πλέον να τα καταστρέφουν. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι το θέμα έχει ψυχιατρικό ενδιαφέρον: ασφαλώς υπάρχουν πολύ πιο υγιείς τρόποι εκτόνωσης από το να ενθαρρύνουμε τα ξεσπάσματα της οργής. Έστω και ελεγχόμενης.