Στο γνωστό παραμύθι του Άντερσεν, δυο απατεώνες υπόσχονται στον ματαιόδοξο αυτοκράτορα να του υφάνουν μια στολή που όχι μόνο δεν έχει το όμοιό της σε ομορφιά, αλλά είναι αόρατη σε όποιον είναι ακατάλληλος για το αξίωμά του ή εντελώς βλάκας. Έχοντας εξασφαλίσει την απαραίτητη γενναιόδωρη χρηματοδότηση, υφαίνουν φρέσκο αέρα και τον ‘φορούν’ στον αυτοκράτορα. Οι αυλικοί και όλοι οι παρατρεχάμενοι και οι υπήκοοι του αυτοκράτορα σπεύδουν, ο ένας μετά τον άλλο, να εγκωμιάσουν το αόρατο και ανύπαρκτο ένδυμα που φοράει ο μονάρχης, έχοντας ακούσει τη σχετική προπαγάνδα των δυο απατεώνων και μη τολμώντας να εκφέρουν διαφορετική άποψη που θα τους εκθέσει στα μάτια του αφέντη τους ως ακατάλληλους ή ανόητους. Ακόμη κι ο ίδιος ο αυτοκράτορας δεν θέλει να φανεί ανόητος και συμφωνεί μαζί τους. Ώσπου βρίσκεται ένα μικρό παιδί, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί από την ‘πολιτική ορθότητα’ των μεγάλων, και ξεφωνίζει: «Μα, ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Στο παραμύθι του Άντερσεν τα λόγια του μικρού παιδιού έχουν αφυπνιστικό αποτέλεσμα, και ολόκληρη η πόλη ξαφνικά αρχίζει να τα επαναλαμβάνει, ενώ ο αυτοκράτορας κάνει πως δεν ακούει και συνεχίζει καμαρωτός την πορεία του μέσα στην πόλη, με τους δυο απατεώνες πίσω του να κρατούν την αόρατη ουρά ενός ανύπαρκτου μανδύα.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, μπορούμε εύκολα να φαντασθούμε ότι οι ‘ξύπνιοι’ μεγάλοι θα έσπευδαν εν σώματι να απομακρύνουν το αθώο παιδί από την ομήγυρη και να το εντάξουν σε κάποιο πρόγραμμα συμπεριληπτικής αγωγής, ώστε να ξεχάσει όσα έβλεπε μέχρι τότε και να μάθει να ‘βλέπει’ πλέον μόνο όσα θέλουν να του δείχνουν οι ποικίλοι επιτήδειοι απατεώνες της εποχής. Εκείνο το «ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία…» μάλλον έχει κι εδώ πρακτική εφαρμογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου