Φρενοκομείον μέγα

Αυτές τις μέρες διαβάζω, μεταξύ άλλων, και απολαμβάνω και τα ‘Μυστικά Άνθη’ του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου. Από το άρθρο του ‘Η εποχή μας και τα είδωλά της’ παραθέτω την πρώτη παράγραφο (διατηρώντας την πρωτότυπη γραφή):

     «Ζαλίζεται κανένας κι απελπίζεται, βλέποντας σε ποιον καιρό ζούμε. Σ’ έναν καιρό ολότελα παλαβόν και σκοτισμένον, που η τρέλλα και η ανοησία έχουν κυριαρχήσει απάνω σ’ όλον τον κόσμο, τόσο, που να μην τολμάνε οι λίγοι που δεν τρελλαθήκανε, να μιλήσουν καταπάνω σ’ αυτή την κατάσταση. Αν πάρη κανένας το θάρρος να πει πως «η μεγάλη εποχή μας», όπως τη λένε οι θαυμαστές της, είναι απελπιστική, γυρίζουν και τον κυττάζουνε με περιφρόνηση, σαν να βλέπουνε κανέναν σαλεμένον. Περισσότερο κι από τις τρέλλες που γίνουνται σήμερα, αηδιάζει κανένας από τις ανοησίες που λέγουνται για να εγκωμιάσουνε αυτές τις τρέλλες. Βλέπεις κάποιους ανθρώπους, που φαίνονται σοβαροί και πως δεν σηκώνουνε ανοησίες, κι αυτοί είναι γεμάτοι ανοησία, βλακεία και παραλογισμό, φανατικοί θαυμαστές κι υπερασπιστές της «μεγάλης εποχής μας», άγρυπνοι φύλακες του «μεγάλου φρενοκομείου μας»!

     Τα παραπάνω γράφονται στις αρχές της δεκαετίας του 60, και αναρωτιέμαι τι θα έγραφε ο μακαρίτης σήμερα, βλέποντας εκδηλώσεις όπως π.χ. το χθεσινό Athens Pride (που μάλιστα έτυχε περισσής φωτογραφικής προβολής και στην Καθημερινή --  δεν είναι ανάγκη να σας την δείξω), που διακήρυττε ότι «η ελευθερία δεν μπαίνει σε καλούπια». Ποια ελευθερία; Η ‘ελευθερία’ να αλλοιώνουμε την φυσική τάξη, να επινοούμε καινούργια ‘φύλα’ (που είναι μάλιστα και ‘ρευστά’), να θέλουμε να φτιάξουμε ομοίους μας για να μη νιώθουμε μειονεκτικοί (όπως η Αισώπεια αλεπού με την κομμένη ουρά), να παραποιούμε ακόμη και τη γλώσσα μας για να αυτοδικαιωνόμαστε. Υπό τις συνθήκες αυτές, ας μην παραξενεύονται οι κάθε λογής ‘περίεργοι’ (άλλωστε queer δεν αυτοαποκαλούνται;) αν τέτοιες εκδηλώσεις συναντούν ανάλογες αντιδράσεις από όσους ακόμη δεν έχουν πιεί το ‘τρελλό νερό’. Αλλά βέβαια οι αντιδράσεις όχι απλώς περιφρονούνται, αλλά αποσιωπούνται και καταδικάζονται σε αφάνεια. Μέχρι πότε άραγε;