Χημειοθεραπεία

 "Καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία". Έχοντας λάβει χθες το 'βάπτισμα' της χημειοθεραπείας, χωρίς κανένα άμεσο πρόβλημα, αναλογίζομαι κάποια πράγματα που επί πολλά χρόνια δίδαξα στο μεταπτυχιακό μου για την ανακουφιστική φροντίδα.

     Σκεφτόμουν λοιπόν χθες, ενώ έτρεχε στη φλέβα μου η οξαλιπλατίνη, ότι αυτές οι θεραπείες έχουν μια ιδιαιτερότητα. Στη δική μου περίπτωση, και σε πολλές άλλες ανάλογες, δίνονται τρόπον τινά προληπτικά, χωρίς να έχω κάποιο σύμπτωμα ή άλλη εκδήλωση νόσου. Αυτό σε αντίθεση π.χ. με τα αντιβιοτικά (όπου περιμένει κανείς υποχώρηση του πυρετού και των άλλων αισθητών συμπτωμάτων και σημείων της λοίμωξης) ή του διαβήτη ή της υπέρτασης (που έχει κανείς τους μετρήσιμους δείκτες του σακχάρου ή της πίεσης για να παρακολουθεί την αποτελεσματικότητα της θεραπείας). Ακόμη και στον καρκίνο με συμπτώματα ή με ορατές εστίες στις απεικονιστικές εξετάσεις, μπορεί κανείς να βλέπει τα αποτελέσματα της θεραπείας και να έχει έναν στόχο που τον αισθάνεται και τον αξιολογεί. Στον δικό μου καρκίνο, που κατά τα φαινόμενα αφαιρέθηκε πλήρως, το κριτήριο και ο σκοπός της παρακολούθησης είναι η μη εμφάνιση κάποιας υποτροπής. Δεν έχω συμπτώματα νόσου, αλλά αναμένω και επαγρυπνώ για τις παρενέργειες ή τα ενοχλήματα από την θεραπεία. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη όταν εισάγουμε ασθενείς σε τέτοια θεραπευτικά σχήματα, και να τους ενημερώνουμε ανάλογα (κάτι που έκαναν οι δικοί μου γιατροί). Είναι βέβαια παράδοξο να προκαλούμε προβλήματα σε κάποιον που δεν έχει, αλλά ο σκοπός της πρόληψης πρέπει να είναι ξεκάθαρος και κατανοητός, βασισμένος στην συσσωρευμένη εμπειρία από χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις. Όπως π.χ. μετά από αγγειοπλαστική ή επέμβαση bypass για έμφραγμα ο ασθενής παίρνει φαρμακευτική αγωγή ως δευτερογενή πρόληψη για να μη ξαναβουλώσουν οι στεφανιαίες αρτηρίες του, ακριβώς έτσι κι εδώ. 

     Η προληπτική θεραπεία βέβαια μας θυμίζει καθημερινά ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη διάγνωση του καρκίνου. Η σκέψη αυτή δεν πρέπει να μας αγχώνει ή να μας αρρωσταίνει ψυχικά· το κριτήριο επιτυχίας της όποιας θεραπείας είναι ο χρόνος που περνάει χωρίς υποτροπή. Όσο περισσότερος, τόσο πιο ασφαλείς νιώθουμε. Και θυμόμαστε επιπλέον καθημερινά ότι η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού, και Αυτόν παρακαλούμε να δίνει, παράλληλα με τα δικά μας ανθρώπινα μέσα, ό,τι άλλο Εκείνος γνωρίζει ότι είναι αναγκαίο για τη δική μας, πνευματική κυρίως, επιβίωση και ευημερία, ευχαριστώντας Τον συγχρόνως διότι έχουμε στη διάθεσή μας όσα η θεόσδοτη επιστήμη μας παρέχει.