Αστρονομικά

 Το διάστημα ξαναμπαίνει στην επικαιρότητα για τα καλά. Σπεύσατε να κλείσετε θέσεις, διότι αρχίζουν οι πτήσεις για μη επαγγελματίες. Μετά τον Ρίτσαρντ Μπράνσον και τον Τζεφ Μπέζος, ένας ακόμη πολυεκατομμυριούχος ταξιδεύει για τρεις μέρες σε απόσταση 575 χιλομέτρων από την επιφάνεια της Γης, και μάλιστα πληρώνοντας τα εισιτήρια για τρεις ακόμη συνεπιβάτες (η τιμή δεν αποκαλύπτεται, αλλά μην αμφιβάλλετε ότι θα είναι κάπως... διαστημική). Κανένας δεν είναι εκπαιδευμένος αστροναύτης, και η πτήση θα ελέγχεται αποκλειστικά από το έδαφος. Καλό τους ταξίδι λοιπόν.
     Αναρωτιέται βέβαια κανείς, εντελώς πεζά, για τη σκοπιμότητα του εγχειρήματος. Πέρα από το να γράψει κανείς στο βιογραφικό του ή να διηγείται σε παιδιά, εγγόνια και φίλους ότι πέταξε στο διάστημα, τι άλλο μπορεί να αποκομίσει από το ταξίδι; Άντε κι μερικά γιγαμπάιτ φωτογραφίες της υδρογείου, απ’ αυτές που είναι γεμάτο το διαδίκτυο. Άλλο τίποτε; Θυμούμαι κάτι που ακούσαμε πριν χρόνια από τον μακαριστό π. Συμεών. Ένας καθηγητής του ΑΠΘ έλεγε διδάσκοντας στην Παλιά Φιλοσοφική τη δεκαετία του 1950: «Υποθέστε ότι ξεκινούν δυο άνθρωποι απ’ αυτή την αίθουσα για να πάνε στην Αμερική. Ο ένας έχει μόλις κατέβει τις σκάλες. Ο άλλος βρίσκεται ήδη στο δρόμο. Μπορεί ο δεύτερος να ισχυρισθεί ότι έχει περάσει τον πρώτο; Στην Αμερική πηγαίνουν, όχι στο απέναντι πεζοδρόμιο». Κάπως έτσι κι εδώ: μπροστά στις ιλιγγιώδεις αποστάσεις του διαστήματος τα 575 χιλιόμετρα της τροχιάς είναι κάτι σαν να διασχίζεις απλώς έναν δρόμο στη γειτονιά σου.
     Και δυο άλλα ερωτήματα. Το ένα οικολογικό: σε μια εποχή που συζητείται το ανθρακικό αποτύπωμα των αεροπορικών ταξιδιών και οι εκπομπές των αυτοκινήτων, με πόσο καμμένο λιγνίτη ισοδυναμεί μια εκτόξευση στο διάστημα;  Και το άλλο οικονομικό:  πόσα παιδικά γεύματα, σχολεία, φάρμακα, νοσοκομεία (ή ό,τι άλλο χρειαζούμενο) θα μπορούσαν να αγοράσουν μερικά διαστημικά εισιτήρια;