Λιμός λογικής

 Την εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων (αυτή που, όπως πάμε, σε λίγο θα την αναπολούμε με την παροιμιακή φράση «κάθε πέρυσι και καλύτερα»...) γράφαμε εδώ ότι υπήρχαν δυο λογιών προβλήματα: εκείνα που είχαμε δημιουργήσει μόνοι μας (από κακοδιαχείριση, σπατάλη, φοροδιαφυγή, ρουσφέτια κτλ.) και εκείνα που μας είχαν φορτώσει οι Έξω ως ‘πανωτόκια’ (θυμάστε αλήθεια εκείνη την ορολογία;). Λέγαμε μάλιστα, ως υπόθεση και ως πεποίθηση, ότι οι Έξω δεν θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσουν οικονομικές θεωρίες και συνταγές αδοκίμαστες αν δεν τους δίναμε εμείς τις ανάλογες αφορμές.
    Και τώρα βιώνουμε μια αντίστροφη κατάσταση. Αντιμετωπίζουμε ως χώρα μεγάλα αντικειμενικά προβλήματα: προσπάθεια για ανάπτυξη, γεωστρατηγικές απειλές, την πανδημία του κορωνοϊού με τις εκτεταμένες και πολυδιάστατες συνέπειές της, στα οποία προστέθηκε και η πρόσφατη καταστροφική κακοκαιρία ‘Μήδεια’ και ο τελευταίος σεισμός. Δεν τα δημιουργήσαμε εμείς, αλλά οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Αντί όμως για τα θέματα ουσίας («των οικιών ημών εμπιμπραμένων») δημιουργούμε πρόσθετα ζητήματα: επιδιδόμαστε σε ασκήσεις κοινωνικής αναταραχής για το αν τα Πανεπιστήμια πρέπει ή δεν πρέπει να είναι ναοί μάθησης και όχι άσυλα φροντιστήρια ανομίας, για το αν θα μεταχθεί ή όχι ένας κατάδικος σε άλλη φυλακή, για το αν οι καθημερινές φλυαρίες των ‘πολιτικών’ έχουν ή δεν έχουν μεγάλο ειδικό βάρος (κατηγορίας ‘πτερού’, όπως λέμε έπεα πτερόεντα). Δεν είδαμε ακόμη καμιά πορεία συμπαράστασης για προπονητές ή σκηνοθέτες υπόδικους για βιασμούς και παρενοχλήσεις, αλλά όλα να τα περιμένει κανείς. Μ’ ένα λόγο, για να ολοκληρώσουμε το παραπάνω ρητό, «ημείς άδομεν», δικαιολογώντας έτσι τον τίτλο του σημειώματος. Κάτι ήξερε εκείνος ο μακαρίτης που μιλούσε για απέραντο φρενοκομείο.