Καιρὸς τοῦ σιγᾶν

 Αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα του λόγου, της γνώμης, της όποιας άποψης (αυτό άλλωστε εκμεταλλεύομαι κι εγώ τόσα χρόνια τώρα). Ωστόσο θυμάμαι κι αυτό που λέει ο Εκκλησιαστής ότι υπάρχει «καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν». Πώς να το κάνουμε; Όσο περισσότερο λαλούμε, τόσο λιγότερα πράττουμε, και με τα λόγια μας δημιουργούμε όλο και μεγαλύτερη σύγχυση, ταραχή, ανακατωσούρα, Βαβέλ. Με αποτέλεσμα βέβαια... αδιέξοδο. Όπως εκείνος ο πανάρχαιος πύργος που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
     Τα γράφω αυτά έχοντας διαβάσει μια σειρά από δημοσιεύματα τακτικών αρθρογράφων σε έγκριτες εφημερίδες. Καλοί, άριστοι στο είδος τους, μας έχουν δώσει πολλές χρήσιμες ιδέες κατά καιρούς. Ίσως όμως, με βάση την παραπάνω αρχή, πρέπει κάποια στιγμή να το κλείνουν το στόμα τους. Όποιος και νάσαι, ακόμη κι αν η γνώμη σου είναι σωστή, η αυθαίρετη κριτική και οι εκ του ασφαλούς χαρακτηρισμοί σου για θεσμικά όργανα και πρόσωπα που διαχειρίζονται μια κατάσταση με συχνές ανατροπές, με καθημερινή αβεβαιότητα και ανάγκη για αλλαγές πλεύσης κάθε τόσο, είναι πράγματα τελείως ανώφελα. Απλώς επαυξάνουν την γενική αμφιθυμία και προσθέτουν στο υπάρχον πρόβλημα τη μίζερη γκρίνια. Είναι κι αυτή ένας από τους γενεσιουργούς παράγοντες της δεύτερης έξαρσης της πανδημίας. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.