Αυτογνωσία

 «Οὐκ ἔγνωσαν, ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς, καὶ ἦρεν ἅπαντας». Αυτή η φράση από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο μου ήρθε στο νου καθώς έβλεπα τις αποκαλυπτικές εικόνες από τη χθεσινή καταστροφική πλημμύρα στη Χερσόνησο της Κρήτης. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που συνέβαιναν τέτοια ‘ακραία καιρικά φαινόμενα’, όπως τα αποκαλούμε συνήθως. Αρχίζοντας από την θετική πλευρά, δόξα τω Θεώ, δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα στον τοπικό αυτό κατακλυσμό. Τα ορμητικά νερά όμως που έπαιρναν στο πέρασμά τους κάθε είδους αντικείμενα, ακόμη και αυτοκίνητα, σαν να είναι χάρτινα, και άλλαζαν άρδην τη φυσιογνωμία των χωριών και του ευρύτερου τοπίου, αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένα νοικοκυριά και καταστήματα και ανθρώπους σε απελπισία, θα έπρεπε να μας βάλουν σε σκέψεις. Η απλούστερη: δεν είμαστε κύριοι του κόσμου, δεν είμαστε αφεντικά, όσο κι αν θέλουμε να το πιστεύουμε. Η ίδια η ύπαρξη και η όποια θέση μας πάνω στη γη είναι τόσο εύθραυστη, που απειλείται από κάθε είδους κινδύνους, σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, τους οποίους απεύχεται τακτικά η Εκκλησία στις δεήσεις της. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα έχουμε ζήσει πρόσφατα και συνεχίζουμε να τα ζούμε, και μάλιστα χωρίς να βλέπουμε φως στον ορίζοντα. Δεν είναι καιρός να αναλογισθούμε όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, προκαθήμενοι και πιστοί, ηγεσία και λαός, την προσωπική μας στάση ζωής και την ευθύνη μας απέναντι στον κόσμο και, κυρίως, στον Δημιουργό του; Και να ενεργήσουμε ανάλογα. Χωρίς φωνές, αλληλοκατηγορίες και ύβρεις, παρά μόνο με τη συναίσθηση ότι όλοι είμαστε «ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι». Και κινδυνεύουμε εξίσου, και απρόβλεπτα.

[Απεστάλη στην Καθημερινή]