Στα σύννεφα

Διαβάζω χθες ότι ξανανοίγουν φτερά τα υπερηχητικά τζετ, οι απόγονοι του Κονκόρντ και του Τουπόλεφ-144, που έχουν γίνει πλέον μουσειακά είδη. Δυο κατασκευαστές (ο ένας είναι η NASA) σχεδιάζουν, δοκιμάζουν και σκοπεύουν να εκτοξεύσουν στον αέρα ‘ιπτάμενα βέλη’ που θα ταξιδεύουν σε μεγάλο ύψος με ταχύτητες 2,2 Mach (σχεδόν 2700 χιλιόμετρα την ώρα) και θα μεταφέρουν από 65 ως 88 επιβάτες, που πριν προλάβουν να προσδεθούν π.χ. στο Λονδίνο και να πιουν μια γουλιά καφέ ή ουίσκι θα ακούνε ότι «ετοιμαζόμαστε για την προσγείωσή μας στο αεροδρόμιο Κένεντι της Νέας Υόρκης». Και η μεν τεχνολογία επιδιώκει αυτό που επεδίωκε πάντα: να κάνει το κάτι παραπάνω, να πατήσει ένα σκαλί ψηλότερα σε επιτεύγματα. Ωστόσο οι επιδιώξεις αυτές πρέπει να έχουν και ένα ρεαλιστικό φρένο. Τι κόστος θα έχει ένα τέτοιο εγχείρημα; Και σε πόσους θα απευθύνεται; Με το πρώτο κύμα του κορωνοϊού είδαμε τις παγκόσμιες αερομεταφορές να πέφτουν κατακόρυφα, με τις πτήσεις να μειώνονται μέχρι και 90 τοις εκατό. Με τα δεδομένα αυτά, και χωρίς ακόμη να φαίνεται φως στον ορίζοντα της πανδημίας, τι ακριβώς εξυπηρετεί ένα τέτοιο δαπανηρό τόλμημα, που και στην πρώτη του εκδοχή, και υπό τελείως άλλες παγκόσμιες συνθήκες, δεν ήταν εμπορικά επιτυχημένο;