Συμμαχίες

Διαβάζω πρόσφατο άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή με τίτλο ‘Οι συμμαχίες με τον διάβολο πληρώνονται ακριβά’. Κάνει κάποιες αξιοπρόσεκτες επισημάνσεις με αφορμή τη δίκη της Χρυσής Αυγής και την συνακόλουθη ανταλλαγή δηλώσεων των κομμάτων εξουσίας για το αν και ποιος διευκόλυνε την άνοδό της ή τέλος πάντων με κάποιο τρόπο την ευνόησε. Γράφει μεταξύ άλλων: «Το 2012 [η Χ.Α.] αναδείχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη πατώντας πάνω στην κατάρρευση του παλιού πολιτικού συστήματος. Η δική του φθορά νομιμοποίησε τα χειρότερα ένστικτα. Οσο η φθορά αυτή είναι παρούσα, με διάφορους τρόπους, το εκλογικό ακροατήριο θα αναζητεί τιμωρητικές λύσεις, όλο και πιο ακραίες και επικίνδυνες». Τι σημαίνει φθορά; Εκτός των άλλων, κι αυτό που ζούμε καθημερινά: η ανταλλαγή ύβρεων και οι ακατάσχετες λογομαχίες μεταξύ κομμάτων για θέματα τόσο σημαντικά όσο η αβδηριτική ‘σκιά του όνου’. Μπορούμε να απαλλαγούμε από το όνειδος αυτό; Αλλού: «Η πολιτική είναι ένα βρώμικο παιχνίδι, όπως λέγεται. Βρώμικο, βαθύτατα κυνικό και αλαζονικό. Άρα, όλα επιτρέπονται, προκειμένου να παραμείνει κανείς στην εξουσία. Κάπως έτσι, με διαπιστωτικές κοινοτοπίες, συμφιλιωνόμαστε εύκολα με τα χειρότερα, θεωρώντας τα δεδομένα, διότι όλα τα κόμματα βρέχονται κατά καιρούς από μπουγαδόνερα».
     Βέβαια η συνήθης απάντηση που δίνει κάθε κόμμα για τον εαυτό του είναι ότι «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Αυτό ας αφήσουν να το κρίνουμε εμείς οι υπόλοιποι, αφού αυτοσυστατικές επιστολές δεν γίνονται πουθενά δεκτές. Σε κάθε περίπτωση, ας αναλογισθούν τα κόμματα τις κατά καιρούς συμμαχίες τους, κι ας δείξουν στην πράξη ότι δεν προκαλούν τον κόσμο να επιλέξει στο μέλλον ακραίες και επικίνδυνες τιμωρητικές λύσεις.