Απόγευμα ασύνδετο

Δεν έχω σήμερα κλεισμένα ραντεβού στο ιατρείο, αλλά δεν μπορώ και να λείψω -- ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει απρόοπτα. Έτσι στέλνω με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα κείμενο για μελέτη και επεξεργασία, ώστε να αξιοποιήσω τον χρόνο κια να προχωρήσω μια ακαδημαϊκή εκκρεμότητα. Φεύγω με άνεση από το σπίτι, αποφασισμένος να κάνω ό,τι δεν έκανα τις προηγούμενες μέρες (πάντοτε τόσα άλλα πράγματα παίρνουν προτεραιότητα). Ευτυχώς η κάψα των προηγουμένων ημερών έχει υποχωρήσει και ο περίπατος από τη στάση του λεωφορείου είναι ευχάριστος. Αλλά τι γίνεται εδώ; Οι γύρω δρόμοι έχουν ανασκαφεί, και τα σχετικά μηχανήματα συνεχίζουν το έργο τους. Το δίκτυο οπτικών ινών επεκτείνεται και στη γειτονιά μας. Το ψηφιακό μέλλον έρχεται καλπάζοντας με ακόμη μεγαλύτερες ταχύτητες. Καλά όλα αυτά, αλλά ανοίγοντας το ιατρείο διαπιστώνω ότι δεν έχω τηλέφωνο: προφανώς οι εργασίες σημαίνουν κάποια προσωρινή διακοπή. Ευτυχώς που δεν έχω ασθενείς. Ναι, αλλά χωρίς το τηλέφωνο δεν δουλεύει και το Ίντερνετ, άρα η εργασία που έστειλα μένει και πάλι όνειρο. Όπως βέβαια και πολλά άλλα θέματα: η ανάγνωση των εφημερίδων, το τακτικό σταυρόλεξο της Guardian, η μουσική περιπλάνηση στο YouTube. Αναγκαστικά ασχολούμαι με την αρχειοθέτηση/μεταφορά παλαιών ιστορικών στον υπολογιστή για καμιά ώρα. Η μουσική βρίσκει τη λύση της μ’ εκείνα τα CD που κράτησα στη γυάλινη βιτρίνα. Τα καλύτερα της Joan Baez, με το ‘Διαμάντια και σκουριά’ σε πρώτη γραμμή. Ακολουθεί Τσαϊκόφσκι, και λίγο διάβασμα (παλιά διηγήματα του φίλου μου Ζάχου) και πασιέντσες και Mahjong στο κομπιούτερ. Το σταθερό τηλέφωνο συνεχίζει να μη δουλεύει, αλλά και το κινητό λες και έχει κηρύξει απεργία συμπαράστασης. Ένας ιατρικός επισκέπτης περνάει για μια καλησπέρα, αυτό είναι όλο. Μια γρήγορα ματιά στις χειρόγραφες σημειώσεις μου, ώρα για δρόμο, με την ελπίδα η σύνδεση να αποκατασταθεί γρήγορα. Πόσο εξαρτημένοι είμαστε τελικά... Ούτε μπορούμε πλέον να διανοηθούμε πώς λειτουργούσαμε στην προ Διαδικτύου εποχή.  Και αντίστροφα, τολμούμε να φαντασθούμε το χάος που θα προκύψει αν κάποια στιγμή όλο αυτό το αξιοθαύμαστο σύστημα επικοινωνίας (και τόσων άλλων πραγμάτων) πάψει για κάποιο λόγο να λειτουργεί; Έχοντας ‘κρεμάσει’ πάνω του όλες τις λειτουργίες των κρατών, των υπηρεσιών, των διεθνών οργανισμών, αλλά και τις ατομικές μας εργασίες και υποθέσεις, δεν είμαστε αυτόματα έκθετοι σε μια μαζική καταστροφή γιγαντιαίου μεγέθους, μια ψηφιακή '11η Σεπτεμβρίου';
     Μ’ αυτές τις ζοφερές σκέψεις φτάνω στο σπίτι, ανοίγω τον υπολογιστή και μπαίνω στο δίκτυο. Ευτυχώς εκείνη η μέρα δεν έφτασε ακόμη. Ας πάρουμε κι απόψε τη ‘δόση’ μας.