Πολλή συζήτηση έγινε τις τελευταίες μέρες στη Βουλή για την άρση της ασυλίας του πρώην υφυπουργού Π. Πολάκη. Έγιναν αναφορές σε αντεκδικήσεις, σε νόμους περί ευθύνης υπουργών και άλλα τέτοια που ανεβάζουν το πολιτικό θερμόμετρο, λες και δεν μας φτάνει ο φυσικός καύσωνας της εποχής. Όπως γίνεται σε τέτοιες και άλλες παρόμοιες υποθέσεις, η κάθε πλευρά επικαλείται τη νομοθεσία κατά το συμφέρον της: αν μας εξυπηρετεί, τη δεχόμαστε και αλλάζουμε κουβέντα, αν όχι, κάνουμε το παν για να την αλλάξουμε ή να την καταργήσουμε. Γνωστή αρχή της Ελληνικής Δημοκρατίας αυτή, που φαίνεται να έχει διακομματικό και διαχρονικό κύρος.
Η ευθύνη των προσώπων που υπηρετούν σε υπουργικές θέσεις μπορεί να διακριθεί σε δυο σκέλη: ευθύνη για γεγονότα που συνδέονται άμεσα με τον θεσμικό τους ρόλο (πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους) και ευθύνη για πράξεις που εμπίπτουν στο αστικό ή ποινικό δίκαιο και δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο (π.χ. τροχαίες παραβάσεις, αδικήματα κατά ζωής, τιμής ή περιουσίας άλλων κτλ.). Για το πρώτο σκέλος τον κύριο λόγο για κρίση και απόδοση ευθυνών έχει το Κοινοβούλιο, ενώ για το δεύτερο τον μόνο λόγο έχουν τα κοινά δικαστήρια, κατά περίπτωση. Αν η Βουλή παρέχει ασυλία έναντι κοινού αδικήματος σε πολιτικό πρόσωπο, τότε ξεφεύγει από τον ρόλο της και καταλύει τη διάκριση των εξουσιών.
Δεν χρειάζεται να εξειδικεύσουμε το σχόλιο στην τρέχουσα περίπτωση. Αρκεί να σκεφθούμε το λαϊκό λόγιο ότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Αν κάποιος πιστεύει ότι αδίκως σύρεται σε δικαστήρια, δεν έχει παρά να περιμένει (θα έλεγα μάλιστα να επιδιώκει) να δικαιωθεί πανηγυρικά, να αποκαλυφθεί η όποια τυχόν εις βάρος του άδικη ή κακόβουλη δίωξη, και να αποζημιωθεί δεόντως για την οικονομική επιβάρυνση και την ψυχική οδύνη που υπέστη. Βέβαια κανείς δεν αρέσκεται να μπλέκει με δικαστήρια. Ωστόσο, ακριβώς γι’ αυτό υπάρχουν: για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους και να καθίζουν «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του». Πολλά πράγματα στη δημόσια ζωή θα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα αν ακολουθούσαμε όλοι αυτόν τον απλό κανόνα.
Η ευθύνη των προσώπων που υπηρετούν σε υπουργικές θέσεις μπορεί να διακριθεί σε δυο σκέλη: ευθύνη για γεγονότα που συνδέονται άμεσα με τον θεσμικό τους ρόλο (πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους) και ευθύνη για πράξεις που εμπίπτουν στο αστικό ή ποινικό δίκαιο και δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο (π.χ. τροχαίες παραβάσεις, αδικήματα κατά ζωής, τιμής ή περιουσίας άλλων κτλ.). Για το πρώτο σκέλος τον κύριο λόγο για κρίση και απόδοση ευθυνών έχει το Κοινοβούλιο, ενώ για το δεύτερο τον μόνο λόγο έχουν τα κοινά δικαστήρια, κατά περίπτωση. Αν η Βουλή παρέχει ασυλία έναντι κοινού αδικήματος σε πολιτικό πρόσωπο, τότε ξεφεύγει από τον ρόλο της και καταλύει τη διάκριση των εξουσιών.
Δεν χρειάζεται να εξειδικεύσουμε το σχόλιο στην τρέχουσα περίπτωση. Αρκεί να σκεφθούμε το λαϊκό λόγιο ότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Αν κάποιος πιστεύει ότι αδίκως σύρεται σε δικαστήρια, δεν έχει παρά να περιμένει (θα έλεγα μάλιστα να επιδιώκει) να δικαιωθεί πανηγυρικά, να αποκαλυφθεί η όποια τυχόν εις βάρος του άδικη ή κακόβουλη δίωξη, και να αποζημιωθεί δεόντως για την οικονομική επιβάρυνση και την ψυχική οδύνη που υπέστη. Βέβαια κανείς δεν αρέσκεται να μπλέκει με δικαστήρια. Ωστόσο, ακριβώς γι’ αυτό υπάρχουν: για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους και να καθίζουν «κάθε κατεργάρη στον πάγκο του». Πολλά πράγματα στη δημόσια ζωή θα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα αν ακολουθούσαμε όλοι αυτόν τον απλό κανόνα.
1 σχόλιο:
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ.Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ.ΟΙ ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ.
Δημοσίευση σχολίου