Δύσπνοια

Πρωινό το τηλεφώνημα πριν από τις οκτώ. Γνωστός ο αριθμός, αναμενόμενη και η φωνή που έρχεται κομματιαστή, λέξη-λέξη, με παύσεις για κοντές ανάσες. Δύσκολο αίσθημα η δύσπνοια, χειρότερο κι απ’ τον πόνο. «Νιώθω ότι θα βγει η ψυχή μου», λέει κι αυτός και ο κάθε άρρωστος που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Η άμεση εξάρτηση της βιολογικής ζωής από την αναπνοή είναι γνωστή σε όλους, και ανάγεται σ’ εκείνη την απλή και μεγαλειώδη περιγραφή της Γένεσης: «ἐνεφύσησεν [ὁ Θεὸς] εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν». Εκτός από το θεϊκό πνεύμα, ο άνθρωπος αποκτά και την φυσική αναπνοή, συνώνυμη της ζωής. Κάθε δυσχέρεια στην αναπνοή γίνεται αισθητή από τον άνθρωπο ως άμεση απειλή για τη ζωή του. Ο συγκεκριμένος άρρωστος έχει δεκαέξι χρόνια που ζει με την πάθησή του. Μέχρι τώρα τα φάρμακα και τελευταία και το οξυγόνο τον κρατούσαν σε κάποια ισορροπία. Τώρα κι αυτά έχουν εξαντλήσει τα περιθώριά τους. «Ανεβάζω το οξυγόνο, και πάλι δε μου φτάνει», παραπονιέται. Τι παραπάνω να του πει κανείς από μακριά; (βρίσκεται σε χωριό, έξω από τη Θεσσαλονίκη). Ότι ο ορίζοντας κλείνει; Ότι όσο οξυγόνο κι αν δίνουμε σε πνευμόνια που έχουν γίνει σκληρά και άκαμπτα από τη νόσο, ούτε ανακούφιση προσφέρει αυτό ούτε βελτιώνει τη λειτουργία του οργανισμού; Ότι κάποια στιγμή θα έλθει ένα καρδιακό επεισόδιο – είναι και η ηλικία προχωρημένη – και τα πράγματα θα φτάσουν στο τέλος; «Ας αυξήσουμε λίγο την κορτιζόνη», του λέω, για να κάνω κάτι, ξέροντας ότι κι αυτή έχει κάποια όρια στη δράση της. Να του πω να πάει στο νοσοκομείο; Τι παραπάνω θα κάνουν σε κάποιον με αναπνευστική ανεπάρκεια τελικού σταδίου; Δύσκολη η πάθηση, δύσκολες και οι αποφάσεις. Ας είμαστε ευγνώμονες για την κάθε ανάσα μας, κι ας μη ξεχνούμε να ευχόμαστε γι’ αυτούς που οι αναπνοές τους είναι μετρημένες.