Ξένα κόλλυβα

Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι κάπως σαν το γεφύρι της Άρτας. Και τα εικονικά του εγκαίνια χθες από τον πρωθυπουργό (άνοιξε έναν σταθμό, ο οποίος έγινε επι τούτου μόνο για τα... εγκαίνια και θα ξανακλείσει και θα ξαναδιασκευασθεί να δούμε πότε) αποτελούν το πιο πρόσφατο ανέκδοτο. Πέρα από τη σχετική αναμπουμπούλα (κλείσιμο δρόμων και φρουρές και αστυνομία και άλλες εκδηλώσεις... αγάπης προς το τιμώμενο πρόσωπο), τι άλλο πρόσφερε η σεμνή αυτή τελετή; Ας επωφεληθώ για δυο σκέψεις.
     Προ ημερών διάβασα κάτι από τον Άγ. Συμεών τον Νέο Θεολόγο: ότι οι ελεημοσύνες που κάνουμε με υλικά αγαθά δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, αφού τα αγαθά που δώσαμε δεν ήταν πραγματικά δικά μας («τί ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες;»), αλλά εμείς είμαστε απλώς διαχειριστές τους. Κατά ανάλογο τρόπο, οι εκάστοτε πολιτικοί, «τοπάρχαι, ὕπατοι, στρατηγοί, ἡγούμενοι, τύραννοι μεγάλοι, οἱ ἐπ᾿ ἐξουσιῶν», εγκαινιάζουν έργα που δεν έγιναν ούτε με δικά τους χρήματα ούτε με δική τους εργασία. Πέρα από το κόψιμο της κορδέλας δεν συνεισέφεραν τίποτε απολύτως στην ολοκλήρωση του οποιουδήποτε έργου. Όπως θα έλεγε ο Κύριος, «ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε». Βέβαια αυτοί αρέσκονται να φωτογραφίζονται ανάλογα και να χτυπούν με το μυστρί αναθηματικές πλάκες που διακηρύττουν ότι το τάδε έργο έγινε επί υπουργίας δείνα και πρωθυπουργίας κάποιου, αποσιωπώντας τη μεγάλη αλήθεια που έγραφε στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος: «ἐγὼ ἐφύτευσα, Ἀπολλὼς ἐπότισεν, ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς ηὔξανεν· ὥστε οὔτε ὁ φυτεύων ἐστί τι οὔτε ὁ ποτίζων, ἀλλ᾿ ὁ αὐξάνων Θεός». Φτάνει το δούλεμα.

 [Καυστικό σκίτσο του Α. Πετρουλάκη, Καθημερινή 29/12/2018]