Ξέρετε γιατί η μάθηση στα ελληνικά σχολεία στηρίζεται παραδοσιακά στην απομνημόνευση της όποιας (κατά μάθημα) ‘ύλης‘; Για να προετοιμάζει μελλοντικά πολιτικά πρόσωπα (βουλευτές) που θα πρέπει να διαβάζουν νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων πάνω σε πολυποίκιλα θέματα και να είναι σε θέση να απαντούν σε ερωτήματα πάνω σ’ αυτά. Επειδή όμως αυτό δεν είναι πρακτικά δυνατό, συνήθως η ‘ύλη’ περιορίζεται σε μερικές δεκάδες θέματα (τα λεγόμενα SOS) που αποστηθίζουν οι μαθητές για να μπορούν να ανταποκριθούν ικανοποιητικά στις απαιτήσεις των εξεταστών.
Κάπως έτσι και με το ζέον πολυνομοσχέδιο με τον γενικό τίτλο «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής και άλλες διατάξεις». Διαβάζω ότι περιέχει 400 άρθρα για κάθε θέμα της ζωής του τόπου (από το ωράριο των φαρμακείων μέχρι τον τρόπο κήρυξης απεργιών και από την κατάργηση των υποθηκοφυλακείων μέχρι τις άδειες λειτουργίας καζίνο, κι ένα σωρό άλλα που ούτε να διανοηθεί κανείς δεν μπορεί), συνολικής έκτασης 1531 σελίδων. Επιπλέον η εισηγητική του έκθεση καλύπτει 331 σελίδες. Όλη αυτή η ‘ύλη’ -- υποτίθεται ότι -- θα πρέπει να αναγνωσθεί από 300 άτομα ποικίλης νοητικής επάρκειας, να κατανοηθεί, να υποβληθεί σε κριτική σκέψη (αν οι δυο αυτές λέξεις στα πλαίσια του κοινοβουλίου δεν αποτελούν οξύμωρο σχήμα) και στη συνέχεια να ψηφισθεί κατ’ άρθρον και στο σύνολό της μέσα σε μία εβδομάδα. Επειδή δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, οι υπεύθυνοι (με την κύρια σημασία της λέξης) περιορίζουν το ενδιαφέρον τους σε κάποια θέματα SOS, που αποτελούν κόκκινο πανί για διάφορες τάξεις πολιτών ή ελκύουν θορυβώδεις αντιδράσεις, και προετοιμάζουν τις στρογγυλεμένες απαντήσεις και δικαιολογίες τους για τα θέματα αυτά προς τους εξεταστές-ψηφοφόρους τους. Αυτό δεν έμαθαν τόσα χρόνια στο σχολείο;
Κι αν βρεθεί κανείς αφελής και ρωτήσει κάτι για τα σιωπηρά υπόλοιπα, που ενδεχομένως να αποτελούν ένα είδος ‘γύψου’ για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και για πολλά χρόνια, θα απαντήσουν, με απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση, ότι αυτό είναι εκτός εξεταστέας ύλης.
Κάπως έτσι και με το ζέον πολυνομοσχέδιο με τον γενικό τίτλο «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής και άλλες διατάξεις». Διαβάζω ότι περιέχει 400 άρθρα για κάθε θέμα της ζωής του τόπου (από το ωράριο των φαρμακείων μέχρι τον τρόπο κήρυξης απεργιών και από την κατάργηση των υποθηκοφυλακείων μέχρι τις άδειες λειτουργίας καζίνο, κι ένα σωρό άλλα που ούτε να διανοηθεί κανείς δεν μπορεί), συνολικής έκτασης 1531 σελίδων. Επιπλέον η εισηγητική του έκθεση καλύπτει 331 σελίδες. Όλη αυτή η ‘ύλη’ -- υποτίθεται ότι -- θα πρέπει να αναγνωσθεί από 300 άτομα ποικίλης νοητικής επάρκειας, να κατανοηθεί, να υποβληθεί σε κριτική σκέψη (αν οι δυο αυτές λέξεις στα πλαίσια του κοινοβουλίου δεν αποτελούν οξύμωρο σχήμα) και στη συνέχεια να ψηφισθεί κατ’ άρθρον και στο σύνολό της μέσα σε μία εβδομάδα. Επειδή δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, οι υπεύθυνοι (με την κύρια σημασία της λέξης) περιορίζουν το ενδιαφέρον τους σε κάποια θέματα SOS, που αποτελούν κόκκινο πανί για διάφορες τάξεις πολιτών ή ελκύουν θορυβώδεις αντιδράσεις, και προετοιμάζουν τις στρογγυλεμένες απαντήσεις και δικαιολογίες τους για τα θέματα αυτά προς τους εξεταστές-ψηφοφόρους τους. Αυτό δεν έμαθαν τόσα χρόνια στο σχολείο;
Κι αν βρεθεί κανείς αφελής και ρωτήσει κάτι για τα σιωπηρά υπόλοιπα, που ενδεχομένως να αποτελούν ένα είδος ‘γύψου’ για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και για πολλά χρόνια, θα απαντήσουν, με απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση, ότι αυτό είναι εκτός εξεταστέας ύλης.
2 σχόλια:
Κοινοβουλευτισμός. Άλλοι γράφουν την πρώτη συλλαβή και με ύψιλον.
Το κάνω κι εγώ πότε-πότε, για λόγους ειλικρινείας...
Δημοσίευση σχολίου