Απόηχος

Λες και έπεσε γραμμή. Οι ‘πρωτοκλασάτοι’ αρθρογράφοι της Καθημερινής συναγωνίζονται σήμερα (και όχι μόνο) ποιος θα υποβαθμίσει περισσότερο το προχθεσινό συλλαλητήριο για το όνομα της Μακεδονίας και την υφαρπαγή του από τους βορείους γείτονες. Άλλοι, λίγο πιο μετριοπαθείς, προσπαθούν να σταθμίσουν με ψυχραιμία τα πράγματα, αφήνοντας ωστόσο κι αυτοί τις σχετικές αιχμές. Τι να περιμένει λοιπόν κανείς από άλλες πλευρές του δημοσιογραφικού φάσματος;
     Κακά τα ψέματα. Όπου συρρέει κόσμος ετερόκλητος, ανάμεσα στο σιτάρι φυτρώνουν και ζιζάνια κάθε είδους. Έτσι το όριο ανάμεσα στην ευπρέπεια και τη χυδαιότητα, το ορθό και το ακραίο, το αυθόρμητο και το λαϊκίστικο, πολύ εύκολα γίνεται δυσδιάκριτο. Κι αυτό παρασύρει όχι μόνο το πλήθος, αλλά και τους ομιλητές, που προσπαθούν να ανταποκριθούν στα αισθήματα του κοινού ανεβάζοντας τους τόνους και προβάλλοντας συνθήματα ή αιτήματα που ξεφεύγουν ίσως από την κεντρική ιδέα και τον βασικό πυρήνα της εκδήλωσης. Αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει την ουσία, αλλοιώνει όμως την εμφάνιση και δίνει αφορμές σ’ αυτούς που τις ψάχνουν για να καταδικάσουν ολόκληρη την εκδήλωση.
     Λέγεται συχνά ότι η μεγαλύτερη πονηριά του Διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. Έτσι και η όποια διεκδίκηση των Σκοπιανών και των πατρώνων τους μπορεί να προβάλλεται ως μικρή, ελάχιστη, «ένα όνομα μόνο», αλλά, όπως λέμε συνήθως, ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: στα αλυτρωτικά άρθρα του συντάγματος της ΠΓΔΜ, στην ατέλειωτη προπαγάνδα της ψευδοϊστορίας τους (με το λέγε-λέγε έχουν πλάσει ένα παραμύθι που έφτασαν να το πιστεύουν και οι ίδιοι και πολλοί άλλοι), στην υποστήριξη από τρίτους που προωθούν τα δικά τους ευρύτερα συμφέροντα. Και βέβαια να μη ξεχνούμε τους ασκούς του Αιόλου και την Κερκόπορτα: δώσε στον αντίπαλο μια χαραμάδα, και σύντομα θ' ανοίξει διάπλατα την πόρτα, κι άντε να τη συμμαζέψεις μετά. Αντί λοιπόν να οικτείρουμε τους σύγχρονους Έλληνες για την απόστασή τους από την ελληνικότητά τους, ας διδάξουμε αυτή τη σχέση, ας σπείρουμε γνώση και όχι καταγγελίες, ας θυμίσουμε την κληρονομιά μας σε όσους από μας την έχουμε ξεχάσει. Ας ξαναπιάσουμε τον ‘Γεροστάθη’ και τον ‘Μικρό Πλούταρχο’, για να γνωρίσουμε κάποιες απόμακρες φυσιογνωμίες της ιστορίας μας που φτάσαμε να τις ξέρουμε μόνο από τους κινηματογραφικούς «300» του Όλιβερ Στόουν.
     Ένα παράπλευρο όφελος, κρινόμενο εκ του τελικού αποτελέσματος και όχι από την πρόθεση, είναι ότι κάηκε εκείνο το έκτρωμα -- ντεμέκ διατηρητέο -- στη λεωφόρο Στρατού. Επιτέλους, ευκαιρία να το γκρεμίσουν: μόνο εστία βρωμιάς ήταν τόσον καιρό. Κι αν μέχρι τις επόμενες δημοτικές εκλογές δεν λησμονήσει ο κόσμος της Θεσσαλονίκης τη στάση του δημάρχου του πάνω στο θέμα του ονόματος (και όχι μόνο) και τον τιμήσει δια της αποπομπής, θα έχουμε ακόμη ένα θετικό αποτέλεσμα.