«Ἐὰν μὴ Κύριος...»

Χρησιμοποίησα ξανά τον παραπάνω τίτλο προ μηνών, τότε για τους τυφώνες στη Φλόριντα. Τώρα εδώ και εβδομάδες, η Καλιφόρνια, η πιο πλούσια πολιτεία των ΗΠΑ, βρίσκεται στο έλεος τεράστιων δασικών πυρκαγιών που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες και καταβροχθίζουν στο διάβα τους αμέτρητες εκτάσεις, τόσο δασικές όσο και κατοικημένες. Πολλοί οι λόγοι: κλιματική αλλαγή, υπερθέρμανση και μεγάλη και παρατεταμένη ξηρασία, με τη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου (καύσεις--> αυξημένη παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα--> μεγαλύτερη υπερθέρμανση) είναι οι κυριώτεροι. Πέρα από την φυσική συμπάθεια για κάθε ανθρώπινη τραγωδία, όπου και από όποια αιτία κι αν αυτή συμβαίνει, το γεγονός θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψη για το τόσο άδηλο και άγνωστο μέλλον όλων μας. Το έχουμε ξαναγράψει, μας το διδάσκει ο Λόγος του Θεού: «ὅταν λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος, ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ, καὶ οὐ μὴ ἐκφύγωσιν». Όχι διότι είναι κακός ή εκδικητικός ο Θεός, αλλά διότι αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Το είδαμε και στις δικές μας πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες. Για να σκεφτόμαστε και το ψαλμικό: «ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων». Όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσα μέσα κι αν διαθέτουμε, θα είναι μηδενικά αν δεν βάλουμε μπροστά τον «Ἕνα οὗτινος ἐστι χρεία».