Ταμπού

Φυλλομετρώντας κανείς καθημερινά τις εφημερίδες βρίσκει πολλά θέματα, εγχώρια και διεθνή, που του κινούν το ενδιαφέρον, την περιέργεια, τον κεντούν να περιγράψει, να σχολιάσει, να κριτικάρει. Προσπερνώ τα πολλά, σταματώ σε ένα, ασυνήθιστο, εξωτικό και ιδιαίτερο συνάμα.
      Διάβασα λοιπόν προχθές στη Guardian ότι ένα δικαστήριο στην Ινδία παραχώρησε διαζύγιο σε μια νέα γυναίκα. Ο λόγος; Ο σύζυγός της είχε υποσχεθεί ότι θα φτιάξει τουαλέτα στο σπίτι τους όταν παντρεύτηκαν το 2011 και δεν είχε τηρήσει την υπόσχεσή του. Η γυναίκα περίμενε καθημερινά να νυχτώσει ώστε υπό την προστασία του σκότους να καταφεύγει σε γειτονικό χωράφι για τις συσσωρευμένες στοιχειώδεις βιολογικές ανάγκες μιας ολόκληρης ημέρας ή να πηγαίνει στο πατρικό της σπίτι, σε άλλο χωριό. Μη μπορώντας να υποφέρει το σωματικό αλλά και το ψυχικό βάσανο μιας τέτοιας ζωής αποφάσισε να χωρίσει, κάτι όχι εύκολο στη χώρα της.

     Το σχετικό ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι το γεγονός αυτό δεν είναι μοναδικό και καθόλου σπάνιο στην αχανή και πολυάνθρωπη αυτή χώρα, όπου μπορεί κανείς να δει αβυσσαλέα χάσματα μεταξύ χλιδής και εξαθλίωσης. Ο δικαστής που έβγαλε την απόφαση δήλωσε ότι είναι απαράδεκτο άνθρωποι που ξοδεύουν μεγάλα ποσά σε καπνό, αλκοόλ και κινητά τηλέφωνα να μην έχουν τουαλέτες στα σπίτια τους. Υπολογίζεται ότι στην Ινδία πάνω από 700 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε τουαλέτες, ενώ σε όλο τον κόσμο φτάνουν τα 2,3 δισεκατομμύρια.

     Ζητώ συγγνώμη που θίγω ένα τόσο ευτελές θέμα που συνήθως είναι ‘ταμπού’ στις καθωσπρέπει συζητήσεις. Ωστόσο ίσως πρέπει να διαβάζουμε κάθε τόσο τέτοιες ιστορίες για να συνειδητοποιούμε τι διαθέτουμε -- τα αυτονόητα -- και να αναλογιζόμαστε, με την απαραίτητη ευγνωμοσύνη και με κάποια ντροπή, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο τα στερούνται.