Τάμα

Τρικυμία στο ελληνικό κρατίδιο και πάλι -- σάμπως πρώτη φορά είναι; Ο λόγος όμως αυτή τη φορά είναι... πνευματικός. Δεκαέξι βουλευτές της μείζονος αντιπολιτεύσεως μαζί με δυο ανεξάρτητους (με μικρό α) έλληνες κατέθεσαν ερώτημα για την ανέγερση του ‘Τάματος του Έθνους’, του ναού του Σωτήρος Χριστού, που υπάρχει στα χαρτιά από το 1829, μετά την απελευθέρωση. Ο Τύπος στο σύνολό του έκανε πάρτι διακωμωδώντας το ζήτημα και συνδέοντάς το (αναπόφευκτα) με την χούντα, κι έτσι ο αρχηγός της ΝΔ τράβηξε τα αυτιά των βουλευτών και τους είπε να αφήσουν στην άκρη τέτοιες πρωτοβουλίες, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Να πώς τα σοβαρά θέματα γίνονται αντικείμενο χλεύης, αν και βρέθηκαν και κάποιοι που σημείωσαν ότι αν η συζήτηση γινόταν για ανέγερση κανενός τζαμιού θα είχε ίσως καλύτερη τύχη.    

     Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα ήταν όντως έτσι. Αυτό που ξέρω είναι ότι το ‘τάμα’ δεν είναι αστεία υπόθεση ούτε παιχνιδάκι. Είναι υπόσχεση στον Θεό, που βέβαια δεν θα πρέπει να συνδέεται με σκοπιμότητες, ψηφοθηρίες, υστεροβουλία, πολιτική ορθότητα ή άλλα τερτίπια. Ο Δαβίδ συμβουλεύει στον 49ο Ψαλμό:  «Θῦσον τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως καὶ ἀπόδος τῷ Ὑψίστῳ τὰς εὐχάς σου· καὶ ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με». ‘Ευχαί’ είναι τα τάματα: αν τα αποδώσουμε, τότε θα μας γλιτώσει και ο Θεός εν ημέρα θλίψεώς μας λέει ο Ψαλμωδός. Τόσο απλά, αν βέβαια τα κάνουμε όπως πρέπει. Πράγμα που δεν το βλέπω. Καλή συνέχεια λοιπόν.