Αλβιώνος αναμνήσεις

Μια τυχαία αναφορά της γυναίκας μου μ’ έκανε να θυμηθώ ότι χθες έκλεισαν ακριβώς τριάντα χρόνια από τη μέρα που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Αγγλία, ενώ σαν σήμερα είδα το πρώτο μου αγγλικό νοσοκομείο. Αξίζει να γράψω δυο κουβέντες, εις ανάμνησιν.
    Βρέθηκα στην Αγγλία εντελώς απρογραμμάτιστα. Ήμουν σε περίοδο αναμονής για να συνεχίσω ειδικότητα στο Θεαγένειο μετά από δυο χρόνια στο νοσοκομείο Άγιος Παύλος -- η σειρά μου θα ερχόταν μετά 18 μήνες. Αναπάντεχα δέχθηκα ένα πρωινό τηλεφώνημα από τον παλιό μου συμφοιτητή Θ.Π., που τον είχα χάσει για πάνω από ένα χρόνο. Μου είπε ότι δούλευε σε αγγλικό νοσοκομείο και ότι το εξάμηνο άρχιζε με μια θέση ειδικευομένου κενή (ο υποψήφιος δεν είχε περάσει τις πτυχιακές του εξετάσεις). Ο αντίστοιχος διευθυντής ενδιαφερόταν να πάρει κάποιον από την Ελλάδα (ο φίλος μου είχε ήδη έξι μήνες εκεί) και, αν ήθελα, μπορούσα να του μιλήσω στο τηλέφωνο. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφθεί καθόλου την Αγγλία: είχα ήδη περάσει τις Αμερικανικές εξετάσεις και υπολόγιζα ίσως μια μέρα να πάω εκεί.
     Μετά τις σχετικές διαβουλεύσεις, μέσα σε μια εβδομάδα έπαιρνα το αεροπλάνο για το Μάντσεστερ μέσω Ζυρίχης. Φθάνοντας εκεί μας πληροφόρησαν ότι το προσωπικό του αεροδρομίου είχε απεργία. Έτσι μας αποβίβασαν στο Λίβερπουλ και μας μετέφεραν με πούλμαν στο αεροδρόμιο του Μάντσεστερ. Μέσα στο αεροπλάνο πήρα τις πρώτες πληροφορίες μου για την Αγγλία από τον διπλανό μου. Μάλιστα μου έδωσε δυο κέρματα των 10 πεννών για να μπορέσω να τηλεφωνήσω στον Θ.Π. για οδηγίες πώς να πάω στο σπίτι του (με ταξί, ήταν αρκετά μακριά και έφτασα σχεδόν μεσάνυχτα). Η σύζυγος του φίλου μου, συμφοιτήτριά μας κι εκείνη, εφημέρευε, κι εκείνος μου έκανε μια μακροσκελή ενημέρωση για τις δυσκολίες της ιατρικής στην Αγγλία, με αποτέλεσμα να περάσω τη νύχτα σκεφτόμενος την... επιστροφή (ευτυχώς δεν πραγματοποίησα τις σκέψεις μου).
     Την επομένη πήγαμε πρωί πρωί στο Leigh Infirmary όπου γνώρισα τον David Lewis, τον πρώτο μου διευθυντή. Μετά από δυο μέρες παρουσίας με την ιδιότητα του παρατηρητή, κι αφού είδε ότι τα αγγλικά μου ήταν κατανοητά, μου πρότεινε να αναλάβω τη θέση. Χρειάσθηκε να πάω στο Λονδίνο για να τακτοποιήσω την άδεια παραμονής (ακόμη η Ελλάδα ήταν εκτός ΕΕ) και εργασίας, κάτι που έγινε αυθημερόν, χάρη στα τραίνα (έχω ξαναγράψει γι’ αυτό: ομολογώ ότι σήμερα θα μου φαινόταν βουνό, ενώ τότε φαίνεται ότι Κάποιος με καθοδηγούσε σε μέρη που δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν). Μέσα σε μια εβδομάδα από την πρώτη άφιξη έπιανα επίσημα δουλειά, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε. Ίσως πρέπει να γράψω κι άλλα μια μέρα, πριν τα ξεχάσω.

 Το πρώτο μας σπίτι (στο Astley Hospital), χτισμένο το 1650

 Τα τρία παράθυρα πάνω δεξιά ήταν τα δικά μας

 Εξωτερικές απόψεις του πρώτου νοσοκομείου

 Και ο μακρύς εσωτερικός διάδρομος, το καθημερινό μας 'γυμναστήριο'.