Μετά τη χθεσινή εκ του συστάδην μάχη στη Βουλή (με αμφίστομα λεκτικά ξίφη, σιγά τα αίματα δηλαδή...) νομίζω ότι ως Έλληνες είμαστε απόλυτα νομιμοποιημένοι να χρησιμοποιούμε την πρωθυπουργική γλώσσα χωρίς φόβο και πάθος. Έτσι ακούσαμε για «χρήσιμη ηλιθιότητα», μια έκφραση που πιστεύω ότι θα ‘φορεθεί’ πολύ στο προσεχές μέλλον, αφού περιγράφει κάπως 'στρογγυλεμένα' μια πολύ διαδεδομένη πολιτική αρετή, που δεν περιορίζεται από χρώματα και ιδεολογίες. Εξάλλου, ο επιθετικός προσδιορισμός υποδηλώνει ότι υπάρχει και «άχρηστη ηλιθιότητα», που νομίζω ότι κι αυτή δεν λείπει από την εγχώρια πραγματικότητα, ακόμη και στις υψηλότερες βαθμίδες. Κρίμα μόνο που το επίθετο 'ηλίθιος' (ιδιαίτερα χορταστικό, γεμίζει το στόμα σου να το λες) ‘κάηκε’ από τους μεταφραστές του Ντοστογιέφσκι, που το χρησιμοποίησαν για να αποδώσουν στα ελληνικά τον άκακο, άδολο και «πτωχόν τω πνεύματι» (με την ευαγγελική έννοια) πρίγκιπα Μίσκιν του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα.Προφανώς υπάρχουν ηλίθιοι και ηλίθιοι.
1 σχόλιο:
Ο άσχετος μετά από σχετική εκπαίδευση σε κάτι, γίνεται αργά ή γρήγορα σχετικός. Ο βλάκας παραμένει βλάξ.
Δημοσίευση σχολίου