Πανεπιστήμιο

Μια λέξη που από μόνη της προκαλεί ένα κάποιο δέος. ‘Παν’: το όλον, όσο ανθρωπίνως μπορεί να εννοηθεί και να περιγραφεί. ‘Επιστήμη’: γνώση τεκμηριωμένη, μεθοδική, συστηματοποιημένη. Η σύνθεσή τους: σύνολο γνώσης που γεννά νέα γνώση, που προσθέτει κύρος σε όσους μοχθούν και προσπαθούν και δημιουργούν μέσα σ’ αυτό. Ο χώρος καταξιώνει τους ανθρώπους, που με τη σειρά τους αποτελούν ‘προστιθέμενη αξία’ για τον χώρο που διακονούν. Τα Πανεπιστήμια (με κεφαλαίο Π) επιλέγουν τόσο τους διδάσκοντες όσο και τους φοιτητές τους μ’ αυτό το κριτήριο: να βρουν και να προσλάβουν αξίους και να τους προσθέσουν περισσότερη αξία. Και στους μεν και στους δε παρέχουν το προνόμιο να ονομάζονται μέλη της ακαδημαϊκής τους κοινότητας, και να πολιτεύονται ανάλογα, αφού το υψηλό προνόμιο γεννά ανάλογες υποχρεώσεις.
     Υπάρχουν και πανεπιστήμια (με μικρό π). Εδώ κυρίαρχη έννοια είναι το προνόμιο ως δικαίωμα. Όχι στη μόρφωση (αυτή είναι η δικαιολογία, το προσωπείο). Δικαίωμα στον χαβαλέ, την ασυδοσία, την αναίδεια, την αντιλογία, το «ποιος είσαι εσύ που θα με ελέγξεις;», την ελεύθερη κατασκήνωση, το «μπάτε, σκύλοι, αλέστε». Αυτό που βλέπουμε στο ΑΠΘ στις μέρες μας, γέννημα σαράντα ετών ασυδοσίας, ατιμωρησίας και κομματικής εκμετάλλευσης. Με μια λέξη, άσυλο.
     Αν τα Πανεπιστήμια εξακολουθούν να αναγνωρίζουν τα πανεπιστήμια και να δίνουν και σε μας ευκαιρίες, είναι διότι υπάρχει ακόμη ‘λείμμα’ ανθρώπων που συνεχίζουν, έστω και μέσα σε τέτοιες συνθήκες, να παλεύουν τίμια για το ‘παν’ και την ‘επιστήμη’. Μέχρι πότε, άραγε;