‘Σάββατο, 14 Δεκέμβρη
... Η δουλειά είναι τέτοια που δεν μπορείς μήτε να αισθανθείς: όταν πάψει μια στιγμή, είσαι ολότελα άδειος. Ωστόσο γίνουνται μεγάλα πράγματα γύρω μου. Το γύρισμα του κύκλου έφερε τον ελληνικό λαό σε μια από τις πιο υψηλές στιγμές του. Χτες μου διηγήθηκαν τούτο:
Ρωτούν έναν πατέρα τέσσερων παιδιών, που δεν είχε στρατιωτική υποχρέωση και μολαταύτα ντύθηκε [στρατιώτης], γιατί πήρε τέτοιαν απόφαση: «Ντράπηκα τους συχωριανούς μου», αποκρίθηκε, «για το κρίμα που θα ’πεφτε πάνω μου, αν τύχαινε κι έμπαιναν οι Ιταλοί στο χωριό».
Αίσθημα ευθύνης, που είχαμε ξεσυνηθίσει να βλέπουμε στους λαούς. Υπάρχει τριγύρω μου ένα ανώνυμο θαύμα, που κανείς πριν δεν το υποψιαζότανε. Ένα πράγμα που ξεμυτίζει και φυτρώνει σαν το φρέσκο χορτάρι. Πιο πάνω, ο κόσμος ο δικός μας δεν έχει αλλάξει: παλιές συνήθειες, παλιοί τρόποι· οι ανταποκρίσεις από το μέτωπο θυμίζουν ανταποκρίσεις των πολέμων του ’12.
Ένας κόσμος χαλασμένος.’
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και παραπέμπουν σ’ αυτό το ‘ανώνυμο θαύμα’ που θέλουμε να γίνει τριγύρω μας, να μας φέρει στις πιο υψηλές στιγμές μας. Έλα όμως που και τώρα υπάρχει ένας κόσμος χαλασμένος που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει...
Για να μη μείνουμε όμως σε μελαγχολικές διαπιστώσεις, ας απολαύσουμε το δοξαστικό των Αίνων της Αγίας Σκέπης που περιγράφει το επώνυμο θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, σε ποίηση του μακαριστού υμνογράφου Γερασίμου Μικραγιαννανίτη:
‘Αἱ δωρεαὶ τῆς Σκέπης σου, ὡς ἀκτῖνες πανταχοῦ ἁπλούμεναι, πολλαχῶς εὐεργετοῦσιν ἡμᾶς Θεοτόκε. Νόσων γὰρ τὴν ἀχλὺν διώκουσι, πολεμίων τάς φάλαγγας ἐκτρέπουσιν, ἀδοκήτων συμφορῶν διαλύουσιν τὸν ζόφον, καὶ εἰρήνην σταθηρὰν ἡμῖν παρέχουσιν. Ἀλλ’ ὦ κεχαριτωμένη Παρθένε, τοὺς χαριστηρίους ἡμῶν ὕμνους δέξαι, καὶ ἴσθι ἡμῖν σύμμαχος καὶ προστάτις, μέχρι τερμάτων αἰῶνος δεόμεθα.’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου