Ώρα μηδέν

«Και τώρα, τι κάνουμε;»
     Μετά το ερώτημα αυτό η παλιά διαφήμιση μας πρόβαλλε τη λύση σε κάθε μας πρόβλημα («Άνοιξε τον Χρυσό Οδηγό, έλα στο ευρετήριο...»). Ωραίο ακουγόταν, Και κάπως έτσι είχαμε συνηθίσει να λύνουμε και πιο σοβαρά και σύνθετα προβλήματα. Όπως π.χ. πού θα βρούμε τα λεφτά για την όποια ανάγκη, πραγματική, υποθετική, φιλόδοξη, ονειρεμένη, πιεστική, ή απλώς «γιατί έτσι θέλω». Ένα δάνειο, σε ατομικό ή κρατικό επίπεδο, και όλα κυλούσαν ρολόι.
      Μέχρι που έφτανε, αργά ή γρήγορα, η ώρα του λογαριασμού. Κι αυτός, όπως μάθαμε τα τελευταία χρόνια, είναι θηλειά στο λαιμό, όχι μόνο τον δικό μας αλλά και των επομένων γενεών. Η λύση του δανείου δεν υπάρχει πλέον: οι τοκογλύφοι απαιτούν τα υπερκέρδη τους και το ταμείο στεγνώνει. Κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα.
     Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις της νωπής κυβέρνησης να ανακουφίσει τα κοινωνικά βάρη και να δώσει μια ανάσα στον κόσμο, απεναντίας τις επικροτώ. Μακάρι να το πετύχει, και μακάρι να εξασφαλίσει την συμπαράσταση όλων των εγχωρίων πολιτικών στην προσπάθεια αυτή. Ωστόσο, ρεαλιστικά σκεπτόμενος, βλέπω τις προοπτικές της επιδίωξης αυτής να κινούνται στα όρια του θαύματος. Όσο κι αν χαμογελούμε συγκαταβατικά όταν ακούμε τέτοιες ‘μεταφυσικές’ λύσεις, έχουμε άραγε κάτι διαφορετικό να προτείνουμε; Τα Νόμπελ Οικονομίας έχουν ήδη εξαντλήσει τις ίδεες τους. Όπως μας τόνιζε γνωστός πνευματικός, η ωραιότερη στιγμή της πίστης είναι όταν εκλείπουν όλες οι ανθρώπινες παρηγοριές. Είμαστε έτοιμοι να την ζήσουμε;