Πόσες φορές έχουμε ακούσει κυβερνητικές εξαγγελίες για πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής; Όπως λέει η γνωστή ελληνική παροιμία, «ήμουνα νιος και γέρασα». Κι όσο περνάει ο καιρός και ακούμε ξανά για ‘ακήρυκτο πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής’ (ο τίτλος είναι πραγματικός, από χθεσινή πρωινή τηλεοπτική εκπομπή), τόσο κουνάμε το κεφάλι με την κυνική σκέψη ότι «μας τά ’παν κι άλλοι». Ο πόλεμος δεν είναι ακήρυκτος: έχει κηρυχθεί πολλές φορές, αλλά δεν προχώρησε ποτέ πέρα από την κήρυξη.
Και όχι μόνο εντός συνόρων. Διαβάζω στη χθεσινή Guardian ότι η μεγαλύτερη αγγλική τράπεζα και δεύτερη στον κόσμο, η HSBC, βρίσκεται υπό έρευνα σε πολλές χώρες μετά από καταγγελίες ότι (μεταφράζω ακριβώς) ‘ο ελβετικός κλάδος της συνεργούσε συστηματικά με πλούσιους και εγκληματίες πελάτες σε κακές φορολογικές πρακτικές’, δηλ. ξέπλυμα χρήματος, μεταφορά κεφαλαίων σε αφορολόγητους λογαριασμούς και άλλες τέτοιες αγαθοεργίες. Και σκέφτομαι ότι, άμεσα ή έμμεσα, οι τράπεζες καλλιεργούν το σπορ και ευνοούν την απόκρυψη, πάντα με ‘νόμιμα’ μέσα. Μια στιγμή όμως! Ποιος έγραψε τους κανόνες λειτουργίας των τραπεζών και ποιος τους έδωσε την ‘άδεια’ να λειτουργούν με τον τρόπο αυτό; Γιατί υπάρχουν ανά τον κόσμο οι λεγόμενοι ‘φορολογικοί παράδεισοι’; Οι ξένοι πολιτικοί που ‘ξαφνιάζονται’ στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων δεν είχαν καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση των παραδείσων αυτών; Και ακόμη, ας σκεφθούμε ότι οι διαχειριστές των τραπεζών είναι ακριβώς εκείνοι που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στην Ελλάδα για ‘ανεπαρκείς φορολογικούς μηχανισμούς’ και άλλα τέτοια αδικήματα.
Ίσως η καλύτερη εκστρατεία που θα μπορούσε να κηρύξει ο κόσμος θα ήταν για περισσότερη διαφάνεια στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και κατάργηση των παρανόμων τραπεζικών πρακτικών. Ωστόσο, με δεδομένη την προηγούμενη εμπειρία και τον συσσωρευμένο κυνισμό, κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία. Μακάρι να πέφτω έξω.
Και όχι μόνο εντός συνόρων. Διαβάζω στη χθεσινή Guardian ότι η μεγαλύτερη αγγλική τράπεζα και δεύτερη στον κόσμο, η HSBC, βρίσκεται υπό έρευνα σε πολλές χώρες μετά από καταγγελίες ότι (μεταφράζω ακριβώς) ‘ο ελβετικός κλάδος της συνεργούσε συστηματικά με πλούσιους και εγκληματίες πελάτες σε κακές φορολογικές πρακτικές’, δηλ. ξέπλυμα χρήματος, μεταφορά κεφαλαίων σε αφορολόγητους λογαριασμούς και άλλες τέτοιες αγαθοεργίες. Και σκέφτομαι ότι, άμεσα ή έμμεσα, οι τράπεζες καλλιεργούν το σπορ και ευνοούν την απόκρυψη, πάντα με ‘νόμιμα’ μέσα. Μια στιγμή όμως! Ποιος έγραψε τους κανόνες λειτουργίας των τραπεζών και ποιος τους έδωσε την ‘άδεια’ να λειτουργούν με τον τρόπο αυτό; Γιατί υπάρχουν ανά τον κόσμο οι λεγόμενοι ‘φορολογικοί παράδεισοι’; Οι ξένοι πολιτικοί που ‘ξαφνιάζονται’ στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων δεν είχαν καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση των παραδείσων αυτών; Και ακόμη, ας σκεφθούμε ότι οι διαχειριστές των τραπεζών είναι ακριβώς εκείνοι που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στην Ελλάδα για ‘ανεπαρκείς φορολογικούς μηχανισμούς’ και άλλα τέτοια αδικήματα.
Ίσως η καλύτερη εκστρατεία που θα μπορούσε να κηρύξει ο κόσμος θα ήταν για περισσότερη διαφάνεια στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και κατάργηση των παρανόμων τραπεζικών πρακτικών. Ωστόσο, με δεδομένη την προηγούμενη εμπειρία και τον συσσωρευμένο κυνισμό, κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία. Μακάρι να πέφτω έξω.
[Απεστάλη στην Καθημερινή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου