Ανία

Πρόσφατα διάβασα τους ‘Άθλους του Ηρακλή’: όχι του μυθικού ήρωα, αλλά του Πουαρό, του Βέλγου ντετέκτιβ της μακαρίτισσας Άγκαθα Κρίστι. Δώδεκα ευφάνταστες ιστορίες, γραμμένες σε σωστά αγγλικά στα μέσα του περασμένου αιώνα, γενικά μου άρεσαν. Σε μια από αυτές ο πρωταγωνιστής με το προσεκτικά στριμμένο μουστάκι αναλαμβάνει να βοηθήσει έναν φανταστικό υπουργό που είναι θύμα εκβιασμού. Αντιγράφω μια περιγραφή της (μετάφραση δική μου):
     ‘Ο υπουργός συνέχισε με έμφαση. Οι φράσεις έπεφταν εύκολα από τα χείλη του - η άκρως λεπτή θέση της Κυβέρνησης - το δημόσιο συμφέρον - η ενότητα του κόμματος - η ανάγκη να παρουσιάσουμε ενιαίο μέτωπο - η δύναμη του Τύπου - η ευημερία της χώρας.
     Όλα ακούγονταν καλά, και δεν σήμαιναν τίποτε. Ο Πουαρό ένιωσε εκείνο τον γνωστό πόνο στο σαγόνι, όπως όταν κάποιος θελει να χασμουρηθεί και η ευγένεια το απαγορεύει. Ένιωθε το ίδιο κάποιες φορές όταν διάβαζε τους διαλόγους του Κοινοβουλίου. Τότε όμως δεν υπήρχε ανάγκη να συγκρατήσει το χασμουρητό του’.  
     Χώρα: Αγγλία. Έτος γραφής: 1947. Πέρα από τις δυο αυτές λεπτομέρειες, άλλαξε τίποτε;