Πριν 43 χρόνια, τον Αύγουστο του 1971, στη διάρκεια αστικών ταραχών στο Ballymurphy της Βόρειας Ιρλανδίας, Άγγλοι στρατιώτες του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών πυροβόλησαν και σκότωσαν μέσα σε 36 ώρες δέκα Ιρλανδούς πολίτες διαφόρων ηλικιών, μεταξύ τους κι έναν 40χρονο ιερέα που προσευχόταν στο δρόμο πάνω από έναν ετοιμοθάνατο. Η σφαγή αυτή προκάλεσε γενικευμένες εξεγέρσεις σε όλη την επαρχία με ακόμη περισσότερα θύματα και οδήγησε μερικούς μήνες αργότερα στη λεγόμενη ‘Ματωμένη Κυριακή’ (Bloody Sunday). Οι τότε ανακρίσεις από τη στρατιωτική αστυνομία είχαν τελείως επιπόλαιο χαρακτήρα: όλοι οι στρατιωτικοί που κατέθεσαν υποστήριξαν ότι τα θύματα έφεραν όπλα και ότι πυροβολήθηκαν σε αυτοάμυνα. Κανείς δεν κρίθηκε ένοχος.
Μετά από 43 χρόνια, οι δικαστικές αρχές της Βόρειας Ιρλανδίας πείσθηκαν να ανοίξουν και πάλι τον φάκελλο της σφαγής και να επανεξετάσουν τα τραγικά εκείνα συμβάντα [ΕΔΩ]. Όπως λένε οι συγγενείς των θυμάτων, «εμείς ξέρουμε ότι οι νεκροί δεν οπλοφορούσαν, αλλά θα πρέπει να υπάρξει και επίσημη αναγνώριση και ομολογία της αλήθειας». Δεν ξέρω αν τα εγκλήματα έχουν νομικά παραγραφεί, αλλά το γεγονός ότι αναψηλαφάται μια τέτοια υπόθεση λέει κάτι για τον δικαστικό πολιτισμό μιας χώρας.
Από την άλλη μεριά βέβαια, το ξύσιμο τέτοιων πληγών μπορεί να έχει και αρνητικό αποτέλεσμα καθώς ξαναφέρνει στο προσκήνιο επώδυνες μνήμες και σκληρές εμπειρίες. Όσο κι αν η χρονική απόσταση αμβλύνει τα ψυχικά τραύματα, αυτά συχνά δεν παύουν να υπάρχουν κάτω από την επιφάνεια. Η αναμόχλευσή τους δεν είναι απλή υπόθεση και μπορεί να γίνει μόνο αν κάποιος έχει γαληνεύσει με τον εαυτό του και έχει αποφασίσει ότι η συγχώρηση είναι η καλύτερη θεραπεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου