ΔΕΗ και δέος

Θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί το δίλημμα του Οδυσσέα: Σκύλλα ή Χάρυβδη; Από τη μια, βέβαιος θάνατος για κάποιους. Από την άλλη, τσάκισμα του καραβιού με δυνητικό χαμό των πάντων. Έτσι κι εδώ. Από τη μια μεριά, μια κυβέρνηση που, ακόμη κι αν έχει καλές προθέσεις (που είμαι διατεθειμένος να αναγνωρίσω μέχρι σημείου), ενεργεί υπό το κράτος της ομηρίας στους δανειστές και μέσα στη δεινή πραγματικότητα του οικονομικού χρέους και δεν ‘πείθει’ πάντα με τις επιλογές της. Από την άλλη, ένα παρακράτος συνδικαλιστών που βλέπει τα προνόμιά του να απειλούνται με οριστική εξαφάνιση και παλεύει να τα διατηρήσει υπό τον μανδύα του αγώνα για το εθνικό συμφέρον, χωρίς να διστάζει να απειλεί την ηλεκτροδότηση της χώρας (όπως έκανε ανέκαθεν) για να το πετύχει. Ο γκρεμός και το ρέμα.   
     Ευτυχώς ήρθε να μας διασκεδάσει η αποφθεγματική ρήση κυανού βουλευτή ότι «το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό». Σίγουρα πολλά πράγματα έχουν γίνει τόσο ‘φυσικά’ και αυτονόητα (όπως το ότι με το πάτημα ενός κουμπιού καλύπτουμε πρακτικά όλες μας τις καθημερινές ανάγκες) που είναι περίπου αόρατα. Προτείνουμε λοιπόν να πάει ο εν λόγω βουλευτής να ζήσει για μια εβδομάδα (όχι διακοπών, αλλά κανονική, εργάσιμη) υπό συνθήκες γκαζόλαμπας. Να κάνει μπάνιο στη σκάφη με νερό που θα το βράζει στο καζάνι με τα ξύλα. Να κοιμάται με τις κότες. Να επικοινωνεί με ταχυδρομικά περιστέρια. Να μαγειρεύει στη γκαζιέρα. Να αγοράζει πάγο για την παγωνιέρα όπου θα συντηρεί τα τρόφιμά του. Θα χάσει βέβαια τα υπόλοιπα παιχνίδια του Μουντιάλ, αλλά τι να κάνουμε; Τον μεγάλο τελικό Αγγλίας-Γερμανίας το 1966 (για την ιστορία, 4-2 υπέρ των Άγγλων) από το τρανζιστοράκι τον είχα ακούσει. Και ελπίζω να μη χρειάζεται στο σπίτι του συμπυκνωτή οξυγόνου, ηλεκτρικό νεφελοποιητή, αναπνευστήρα ή όποια άλλη ιατρική συσκευή επιβίωσης. Κι όταν με το καλό ολοκληρώσει επιτυχώς την περίοδο της δοκιμασίας του, να τον προτείνει η κυβέρνηση για το αξίωμα του Προέδρου. Οπωσδήποτε πολλά θα έχει να προσφέρει στην πατρίδα από την πολύτιμη πείρα που θα αποκομίσει.  
     Εδώ που τα λέμε, μια ‘σχολή βουλευτών’, σ’ ένα ερημονήσι με τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσε να διδάξει πολλά σε όλους τους υποψήφιους εθνοπατέρες. Κάτι σαν κέντρο εκπαιδεύσεως. Και όποιος αντέξει.