Χθες γιορτάσθηκαν στις ακτές της Νορμανδίας τα 70 χρόνια από τη μεγάλη απόβαση του 1944. Χρειάσθηκε μια τεράστια και πολυαίμακτη πολεμική επιχείρηση για να καταλύσει τον σιδηρό και επίσης πολυαίμακτο ναζιστικό κλοιό που είχε επιβάλει ένας παράφρονας στην Ευρώπη. Όπως γράφει ο Σαίξπηρ στον ‘Άμλετ’, «αρρώστιες της απελπισιάς γιατρεύονται με γιατρικά της απελπισιάς, ή καθόλου». Μόνο με ένα τέτοιο πνεύμα μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τον χαρακτηρισμό ‘ο τελευταίος καλός πόλεμος’ που δόθηκε από ορισμένους στην εκατόμβη αυτή. Διότι δεν υπάρχει δυστυχώς ‘καλός πόλεμος’, με την απόλυτη σημασία της καλοσύνης. Ο σκοπός και το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ‘δικαιώνουν’ (από ανθρώπινη σκοπιά) τις μάχες, τις σφαγές, τους βομβαρδισμούς που προηγήθηκαν, όπως και η σύγκριση με το τι θα είχε συμβεί αν τα γεγονότα είχαν διαφορετική εξέλιξη. Ωστόσο, τόσα χρόνια μετά προφανώς δεν έχουμε μάθει ακόμη, σε παγκόσμια κλίμακα, το μάθημα ότι ο φανατικός εγωισμός, είτε ατομικός είτε εθνικός είτε ιδεολογικός, και η συνοδός του οικονομική και γεωπολιτική απληστία έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρο τον κόσμο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για όσους δεν θυμούνται, υπάρχει και μια παλιότερη δική μου ιστορία για την D-day.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου