Πόδια

Καθένας μας έχει δυο, που τον κουβαλούν αδιαμαρτύρητα (τις περισσότερες φορές) από τότε που μπορεί και σηκώνεται από τα τέσσερα μέχρι που, σύμφωνα με το αίνιγμα της Σφίγγας, αποκτά και τρίτο πόδι, προς το εσπέρας του βίου, ή και νωρίτερα. Ή μέχρι να τα χάσει και τα δύο.

     Σήμερα μου έτυχε να συναντήσω δυο τέτοιους ανθρώπους. Όχι πολύ μεγάλους, θα έλεγα ότι είναι συνομήλικοί μου. Τα πόδια τους βρίσκονται στη φυσική τους θέση, αλλά δεν υπακούνε σε καμιά εντολή. Ο ένας είναι παραπληγικός εδώ και δέκα χρόνια, μετά από τροχαίο. Ο άλλος καθηλωμένος στο κρεβάτι, επίσης εδώ και μερικά χρόνια, από νευρολογικό νόσημα. Και τί δεν θα έδιναν και οι δύο για να ορθοποδήσουν ξανά, έστω και κουτσαίνοντας, έστω και με το 'τρίτο πόδι' με το οποίο ο Οιδίπους έλυσε το αίνιγμα... Έστω και με τον συνηθισμένο πόνο, μικρό ή μεγάλο, στο ισχίο ή το γόνατο, που κουβαλούμε πολλοί από μας. Για να θυμηθούμε, παραφρασμένη, μια από τις μικρές 'σοφίες' που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, παραπονιόμουν ότι με χτυπούσαν τα παπούτσια μέχρι που γνώρισα κάποιον που δεν είχε πόδια. Θα αλλάζαμε ποτέ τη θέση μας με τη δική τους; Αμφιβάλλω. Ας είμαστε λοιπόν ευγνώμονες για τα 'φυσικά' δώρα που έχουμε, κι ας μη τα θεωρούμε καθόλου δεδομένα.