Αχαριστία;

«Ξέρεις, οι συγγενείς του Ν. που πέθανε προ καιρού αρνούνται να πληρώσουν οποιονδήποτε γιατρό. Πάρε τις αποδείξεις σου για να τις ακυρώσεις».

     Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Κάθε τόσο βρίσκεται και κάποιος που αρνείται (για διαφόρους λόγους, όχι όμως για πραγματική οικονομική αδυναμία) να καταβάλλει νόμιμες αμοιβές για εκτελεσθείσες ιατρικές πράξεις, για τις οποίες έχουν ήδη κοπεί οι πρέπουσες αποδείξεις. Τα ποσά δεν είναι συνήθως σημαντικά: ούτε χωρίς αυτά θα φτωχύνεις, ούτε μ’ αυτά θα πλουτίσεις. Γι’ αυτό και δεν τα διεκδικείς ποτέ, με κανένα τρόπο, αποφεύγοντας το παράδειγμα του Χάροντα στους ‘Νεκρικούς διαλόγους’ του Λουκιανού («Απόδος, ω κατάρατε, τα πορθμεία!»). Αυτό που σε πειράζει περισσότερο είναι η ίδια η χειρονομία, η όλη στάση των συγγενών απέναντι στον χρόνο που αφιέρωσες για να μιλάς μαζί τους όποτε σε αναζητούσαν, στην όποια προσπάθεια έκανες να βοηθήσεις μια κατάσταση που είχε ξεκινήσει με πολύ δύσκολες προοπτικές και πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, χωρίς περιθώρια τελικής επιβίωσης. Κάτι που εκείνοι δεν μπορούσαν να αποδεχθούν, όσες εξηγήσεις κι αν τους έδινες (γι' αυτό και το ερωτηματικό στη λέξη του τίτλου). Έτσι, έστω και με μια στυφή γεύση στο στόμα, αφήνεις τον Λουκιανό και επιλέγεις τον Σωκράτη: «Έασον αυτούς χαίρειν».