Οδηγοί τυφλοί

Έκανα τις παρακάτω σκέψεις την (όχι πολύ μακρινή) εποχή που την επικαιρότητα μονοπωλούσαν οι τυφλοί που οδηγούσαν αυτοκίνητα, τρακτέρ, φορτηγά και κάθε άλλο μέσο. Ήταν κι αυτό ένα μόνο από τα συμπτώματα ενός ευρύτερου κοινωνικού φαινομένου, που σε κάθε χώρο παίρνει και κάπως διαφορετική απόχρωση, αλλά ακούει στο γενικό όνομα ‘απάτη’. Ας ‘κοστολογήσουμε’ λοιπόν το φαινόμενο στη γενική του μορφή. Ένας απατεώνας (κάθε είδους) βλάπτει με πολλούς τρόπους το σύνολο, από τους οποίους η οικονομική αφαίμαξη του κοινού ταμείου ίσως είναι ο πιο ανώδυνος. Με τις ενέργειές του υποσκάπτει και γκρεμίζει το αίσθημα εμπιστοσύνης σε υπηρεσίες, θεσμούς και επαγγελματικούς κλάδους, που καλούνται να αποδεικνύουν ανά πάσα στιγμή την εντιμότητά τους (άλλωστε η γενίκευση του τύπου «Όλοι ίδιοι είναι» είναι πολύ συνηθισμένο συμπέρασμα κάθε τέτοιας αποκάλυψης, και βέβαια πολύ συχνά είναι λανθασμένη). Δίνει το παράδειγμα και σε άλλους για να πράττουν τα όμοια («Γιατί εκείνος και όχι κι εγώ;»). Κι ακόμη, η όποια προσπάθεια εξυγίανσης και κάθαρσης του συστήματος ταλαιπωρεί όλους τους γνησίως και ειλικρινώς αναξιοπαθούντες, που υποβάλλονται σε περίσσιους κόπους για να αποδείξουν τις πραγματικές τους ανάγκες (π.χ. νέες πιστοποιήσεις αναπηρίας). Για να μη φτάσουμε βέβαια στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων στις οποίες καταφεύγουν τα κατασπαταλημένα ταμεία. Βαριές και βαθιές οι συνέπειες μιας απλής ‘απάτης’.