Τούμπανα και κρυφά καμάρια

Διάβαζα σήμερα στο διαδίκτυο για τη συνέντευξη του διάσημου ποδηλάτη Λανς Άρμστρονγκ σε αμερικανικό πρόγραμμα, όπου απεκάλυψε ότι κατά καιρούς έκανε χρήση ερυθροποιητίνης και αναβολικών (το κοινώς λεγόμενο ντοπάρισμα) στα πλαίσια της προετοιμασίας του για μεγάλους αγώνες, όπως ο φημισμένος και πολύ δύσκολος γύρος της Γαλλίας (Tour de France), τον οποίο είχε κερδίσει επτά φορές. Ένας αναγνώστης σχολίαζε την είδηση με τον ακόλουθο τρόπο: "Είναι προφανές ότι αθλητές αυτού του επιπέδου κάνουν χρήση αναβολικών, και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το γνωρίζουν όλοι.. Γιατί κάποιοι πεθαίνουν από έκπληξη όταν ανακαλύπτουν κάτι;"
     Μα, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που πεθαίνουν από έκπληξη οι εφοριακοί (και οι δημοσιογράφοι...) όταν ανακαλύπτουν ότι άνθρωποι που, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, διαθέτουν Πόρσε, σκάφη, πισίνες και εκατομμύρια σε ξένες τράπεζες. Προφανώς η προέκταση της σκέψης από το φαίνεσθαι στην αιτία του φαινομένου είναι μια νοητική διεργασία που ξεφεύγει από τις δυνατότητες των ασχολουμένων με τα δημόσια έσοδα (ή τον έλεγχο του ντόπινγκ, αντίστοιχα). Κι ύστερα εμφανιζόμαστε και θιγμένοι όταν η Τρόικα μας εγκαλεί για κάτι τέτοιες αβλεψίες. Οπωσδήποτε το κράτος θα αύξανε σημαντικά τα έσοδά του αν οι αρμόδιοι έκαναν τον κόπο να διαβάζουν τα περιοδικά 'lifestyle' και να βλέπουν πώς ζουν οι νεόπτωχοι. Υπάρχει άραγε τέτοια βούληση;