Χαρμολύπη

Ανατρέχω στα αναγνώσματα του χθεσινού εσπερινού του Αγ. Αντωνίου, από τη Σοφία Σολομώντος. Το πρωτότυπο κείμενο έχει τη δική του μοναδική χάρη, αλλά το ξαναδιαβάζω απλουστευμένο:
     ‘Οι ψυχές των δικαίων είναι στα χέρια του Θεού, και δεν θα τους αγγίσει βάσανο. Στα μάτια των αφρόνων φάνηκαν ότι πέθαναν, και ο θάνατός τους θεωρήθηκε τιμωρία και η αναχώρησή τους από τον κόσμο καταστροφή, αλλά αυτοί βρίσκονται σε ειρήνη. Διότι αν στα μάτια των ανθρώπων φαίνονται ότι τιμωρούνται, η ελπίδα τους είναι γεμάτη αθανασία. Και για τα λίγα που υπέφεραν θα ευεργετηθούν πολύ. Διότι ο Θεός τους δοκίμασε και τους βρήκε αξίους του. Τους δοκίμασε σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι και τους δέχθηκε σαν θυσία ολοκαυτώματος…’
     ‘Αν ο δίκαιος πεθάνει πρόωρα, θα είναι σε ανάπαυση. Διότι η τιμή του γήρατος δεν είναι τα πολλά χρόνια, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Για τους ανθρώπους άσπρα μαλλιά είναι η φρόνηση, και γηραιά ηλικία ο ακηλίδωτος βίος. Επειδή ευχαρίστησε τον Θεό, αγαπήθηκε απ’ αυτόν… Αρπάχθηκε [από τον κόσμο] για να μη του αλλάξει την σύνεση η κακία ή απατήσει την ψυχή του ο δόλος. Επειδή για λίγα χρόνια έζησε ως τέλειος άνθρωπος, ήταν σαν να έζησε πολλά χρόνια. Η ψυχή του ήταν αρεστή στον Κύριο, γι’ αυτό και αρπάχθηκε γρήγορα μέσα από τον πονηρό κόσμο’.
     Ο Κλήμης, που στα δεκαέξι χρόνια του ‘επλήρωσε χρόνους μακρούς’, ‘έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας’ χθες τα ξημερώματα. Επειδή ‘ήν αρεστή Κυρίω η ψυχή αυτού’, κατάφερε να δείξει και στους γύρω του, σαν από μια χαραμάδα, μια πραγματικότητα πέρα από τα αισθητά μας μάτια, την οποία τώρα απολαμβάνει. Ελπίζουμε να εύχεται και για όλους μας.