Θεωρία και πράξη

Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να ξαναρχίσω το γράψιμο της χρονιάς. Όχι ότι λείπουν οι αφορμές, αλλά κακά τα ψέματα: χρειάζεται πάντα εκείνη η σπίθα της έμπνευσης. Μήπως ήρθε καιρός για ένα διάλειμμα; Ωστόσο, ακούγοντας τις ειδήσεις περί λαθρεμπορίας καυσίμων με αφορμή τη διπλή φορολόγηση (άλλος φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης, άλλος στο κίνησης), όπως και την προτεινόμενη ‘λύση’ (να εξισωθούν προς τα επάνω οι δυο φόροι), ξαναγύρισα στην κοινή λογική της λαϊκής αγοράς. Αν το ζητούμενο είναι να πληρώνει ο κόσμος τους φόρους αυτούς, γιατί το κράτος δεν τους εξισώνει προς τα κάτω ώστε να τους κάνει πιο βολικούς (δεν θα πω ‘ελκυστικούς’) για τον κόσμο; Όταν ο κόσμος δεν ψωνίζει στο παζάρι και η ώρα περνάει, οι τιμές κατεβαίνουν. Αν απαιτούσα υπερβολικές αμοιβές από τους ασθενείς μου, πόσοι θα αποφάσιζαν να με επισκεφθούν; Γιατί αυτό που κάνει ο τελευταίος μικρέμπορος δεν το κάνει ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός;

     Όλα αυτά τα παράδοξα συμβαίνουν διότι την οικονομία (ελληνική και παγκόσμια) γενικά την σχεδιάζουν και την διαχειρίζονται άνθρωποι με εντυπωσιακούς τίτλους σπουδών αλλά χωρίς πρακτική εμπειρία στον χώρο της πραγματικής οικονομίας. Ο μεγάλος γιατρός και δάσκαλος Sir William Osler έλεγε ότι το να βλέπεις αρρώστους χωρίς να διαβάζεις βιβλία είναι σαν να ταξιδεύεις στη θάλασσα χωρίς να συμβουλεύεσαι τον χάρτη, ενώ το να διαβάζεις βιβλία χωρίς να βλέπεις αρρώστους είναι σαν να κοιτάς μόνο τον χάρτη και να μην έχεις σαλπάρει ποτέ. Προφανώς το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην ιατρική.